Hudeybiye gününde, bindörtyüz mücahid er,

Söz verip, biat etti Resulle birer birer.

Dediler: (Biz hepimiz, muntazırız emrine.

Bize ne emredersen, getiririz yerine.

Düşman ile çarpışıp, ya Mekke’yi alırız,

Yahut da bu uğurda tek tek şehid oluruz.)

Resule, bu şekilde söyleyip birer birer,

(Ölmek var, dönmek yoktur) diyerek söz verdiler.

Sonra, kılıçlarını çekerek kınlarından,

İşaret beklediler Resul-i kibriyadan.

Ve lakin bu esnada, islam karargahını,

Gözetleyen casuslar, tesbit etti bu anı.

Gelip haber verdiler Kureyş müşriklerine.

Bu sebepten hepsinin, korku düştü içine.

O gece, müşriklerden, elli kadar atlılar,

İslam askerlerine aniden saldırdılar.

Ve lakin nöbetçiler, verdiler derslerini.

Kıskıvrak yakalayıp, bağladılar hepsini.

O zaman o müşrikler, anladı ki böylece,

Müslümanlar hazırlar savaşa gün ve gece.

Kendi aralarında istişare yaparak,

Dediler ki: (Şart oldu Muhammed’le andlaşmak.)

Ve hemen Süheyl ibni Amr’ın başkanlığında, 

Bir elçi heyetini gönderdiler anında.

Peygamber Efendimiz, Kureyş elçilerini,

Kabul edip, dinledi, arzu isteklerini.

Elçiler dediler ki: (Tutup hapsettiğiniz,

Bizim o askerleri salmanızı isteriz.)

Peygamber Efendimiz buyurdu ki cevaben:

(Benim Eshabımı da, siz tuttunuz esasen.

Siz benim Eshabımı salmazsanız eğer ki,

Ben de, o esirleri bırakmam elbette ki.)

Süheyl cevap verdi ki: (Doğrudur, haklısınız.

Bize, adaletli ve insaflı davrandınız.)

Ve hazret-i Osman’la, on kadar sahabinin, 

Bırakılmalarını sağladı hemen ilkin.

Ve bunun üzerine, o Sevgili Peygamber,

O esir müşrikleri derhal salıverdiler.

Sonra, o elçilerle konuşmalar yapıldı.

Nihayet neticede, andlaşmaya varıldı.

O gün, müslümanlarla müşrikler arasında,

Antlaşma yapılması, çok mühimdi aslında.

Zira müslümanların bir (devlet) olduğunu,

Onlar da kabul etmiş, tasdikliyordu bunu.

Bu, müslümanlar için bir zaferdi esasen.

Bunu, o müşrikler de kabul etmişti zaten.

Sıra, yazılmasına gelmişti sözleşmenin.

Katip, hazret-i Ali seçildi bunun için.