Aişe-i Sıddıka hazretlerine bir gün,

İftira etmişlerdi münafıklar büsbütün.

Üzüldü Resulullah bu sözler sebebiyle.

İstişare eyledi bir kısım Eshabiyle.

Hazret-i Ömer’le de konuşarak Peygamber,

Sordu ki: (Sen bu işe, ne diyorsun ya Ömer?)

Dedi: (Ya Resulallah, bunda bir hata vardır.

İnanmayın, bu sözler büyük bir iftiradır.

Böyle demek, yakışmaz bir müslüman kişiye.

Elbette imanlı ve tertemizdir Aişe.)

Onun bu sözlerine tam muvafık olarak,

Bir âyet-i kerime gönderdi cenab-ı Hak.

Hem de Nur Suresinin onaltıncı âyeti,

Gelip, Resulullah'a bildirdi hakikati.

Ve şöyle buyurdu ki bu âyette Rabbimiz: 

(Onu duyduğunuzda şöyle demeliydiniz:

Bu sözler, müslümana yakışmayan laflardır.

Hâşâ, böyle söylemek, büyük bir iftiradır.)

Resul-i müctebaya geldiğinde bu âyet,

Bir iftira olduğu anlaşıldı nihayet.

Resulullah buyurdu: (Ruhları, cenab-ı Hak,

Cesetlerden, bin sene önceden eyledi Halk.

Benim nübüvvetime inanmaları için,

Emretti o ruhlara, sonra Rabbil âlemin.

İki ruh var idi ki bu ruhlar arasından,

En önce bu iki ruh, ettiler bana iman.

Birisi, erkeklerden ruhuydu Ebu Bekr’in.

Öbürü, kadınlardan ruhuydu Aişe’nin.)