Bir vakitler bir tüccar, mal için bir gün yine,

Tebrizden yola çıkıp, geldi Konya iline.

Bir de, dini suali vardı ki bu kişinin.

Bir ehlini arardı o şeyi sormak için.

Bir ihtiyar görerek, dedi ki: (Hacı baba!

Bu yerde, evliyadan kimse var mı acaba?

Bir müşkilim vardır ki, onu danışacağım.

Eğer yoksa, bu yerde fazla durmayacağım.)

Dedi: (Var ki burada Mevlana hazretleri,

Az gelmiştir dünyaya onun gibi bir veli.)

Çok sevinip dedi ki: (Öyleyse şimdi hemen,

O zatın huzuruna götürün beni lütfen.)

O dahi (Olur) deyip, tüccarla o ihtiyar,

Hazret-i Mevlana’nın huzuruna vardılar.

Tüccar izin isteyip, dedi ki: (Ey efendim!

Bir müşkilim vardır ki, arz eylemek isterim.

Beş vakit namazımı kılarım devam üzre.

Farzları eda edip, uyarım sünnetlere.

Elimden geldiğince yaparım çok ibadet.

Lakin bir husus var ki, beni üzer o gayet.

Zira ibadetimden hiç zevk alamıyorum.

Kalbimde hiç huzur yok, nedir, anlamıyorum?

Eğer biliyorsanız çaresini bu işin,

Emredin, her ne ise hazırım yapmak için.)

Mevlana hazretleri buyurdu ki tüccara:

(Sen, gelirken rastladın yolda bir ihtiyara.

O Allah adamına vermedin değer, kıymet.

Zahirine bakarak, ettin ona hakaret.

Senin huzursuzluğun bundan gelir ileri.

Çaresini sorarsan, şimdi hemen dön geri.

O veliyi bularak, af dile kendisinden.

Çok çok özür dileyip, tövbe et sonra hemen.)

Sonra da buyurdu ki: (Biliniz ki muhakkak,

Beytullahı yıkmaktan, fenadır gönül yıkmak.

Ey evladım, hiç durma, sen şu anda çık yola.

Benden de selam söyle, işte o veli kula.

Sonra da, yalvararak af dile o kişiden.

Yoksa zevk alamazsın hiçbir iyi işinden.)

Tüccar (Peki) dedi ve hemen etti hareket.

Uzun yollar kat’edip, buldu onu nihayet.

Hazret-i Mevlana’nın söyleyip selamını,

Dedi: (Beni affedip, helal eyle hakkını.)

O veli, cevabında buyurdu: (Peki oğlum.

Hakkımı helal ettim, seni affediyorum.

Zira öyle birinden getirdin ki şefaat,

Reddetmek mümkün değil, ol müsterih ve rahat.)

Tüccar veda ederek, geldi yine Konya’ya.

Halis talebe oldu hazret-i Mevlana’ya.