Facirlerin ruhları, şiddet ile alınır.

Yüzleri, Ebu Cehil karpuzunu andırır.

Melekler ona der ki: (Ey habis ruh, haydi çık!

Bu habis bedenini, cesedi terk et artık.)

O an kâfirin ruhu merkep gibi bağırır.

Ve hazret-i Azrail, onu eline alır.

Sonra da, teslim eder onu bir zebaniye.

Yani verir o ruhu, bir azap meleğine.

Yüzü çok çirkin olup, simsiyahtır abası.

Dünyada her kokudan kerihtir rayihası.

Cibril aleyhisselam, o ruh ile yükselir. 

Ve dünya semasının birincisine gelir.

Sorulur ki: (Sen kimsin ve kim vardır yanında?)

Der ki: (Ben Cebrail’im, filan kâfirdir bu da.)

Melekler işitince, o kâfirin adını,

Şöyle deyip açmazlar, semanın kapısını.

(Bir deve, geçmedikçe, iynenin deliğinden,

Bu gibiler, Cennete giremezler katiyen.)

Ruh bedenden çıkınca, kendisine, semadan,

Bir münadi, şöylece nida eder o zaman:

(Ey Ademoğlu, sen mi terk ettin bu faniyi?

Yoksa, dünya mı seni terk etti böyle ani?)

Bir nida daha gelir sonra gasilhanede.

Der ki: (Ey Ademoğlu, kuvvetin hani, nerde?

Nerde güçlü bedenin, seni kim zaifletti?

Nerede o dostların, hepsi de terk mi etti?)

Sonra kefenlenirken, yine gelir bir nida.

Der ki: (Ey Ademoğlu, çıkıyorsun bir yola.

Hiç dönmemek üzere, evinden gidiyorsun.

İlk kez tahta bir at’a, tabuta biniyorsun.)

Teneşire konurken, bir nida gelir yine.

Der ki: (Ey Ademoğlu, gidiyorsun kabrine.

İmanın varsa eğer, sana müjdeler olsun.

Yok eğer kâfir isen, kötüdür senin sonun.)

Musallaya konunca, şöyle nida edilir:

(Dünyada ne yaptıysan, karşına gelir bir bir.

Eğer hayır yaptıysan, onun mükafatını,

Yok günah işlediysen, bulursun cezasını.)

Kabristana girince, denir ki ona artık:

(Ey kişi, mezar için getirdin mi bir azık?

Çok karanlık bir yerdir gireceğin bu kabir.

Onu aydınlatacak ışığın var mı ki bir?)

Kabire konduğunda, seslenir ona mezar.

Der ki: (Ey Ademoğlu, kıldın mı bende karar?

Dün, benim üzerimde gülüyor, oynuyordun.

Şimdi benim içimde, ne için ağlar oldun?

Konuşup duruyordun, üstümde bülbül gibi.

Şimdi sesin çıkmıyor, acaba sebep ne ki?)