evliyânın Büyüklerinden. Doğum Târihi Ve Hayâtı Hakkında Fazla Bilgi Yoktur. 1516 (h.922) Senesi Rebî’ul-evvel Ayında, Namaz Kılarken Vefât Etti. Vefât Ettiği Zaman Yüz Küsûr Yaşındaydı. Cenâze Namazı Bâb-ı Bahr’deki Maksim Câmiinde Kılındı. Cenâze Namazında Sultan Tomanbay Da Bulundu. Namazını Kılmak İçin Çok Kalabalık Bir Halk Toplandı.

muhammed Bin Anân Küçük Yaşta İbâdet Etmeye Başladı Ve Kur’ân-ı Kerîmi Ezberledi. Tasavvuf Yolunu Ebü'l-abbâs Gamrî'den Öğrendi. Geceleri Çok İbâdet Ederdi. Boş Yere Hiç Konuşmazdı. Çok Kerâmetleri Görüldü. Kerâmetlerinden Bazılarını, Talebesi Abdülvehhâb-ı Şa’rânî, tabakât-ül-kübrâadlı Eserinde Anlattı.

birgün Muhammed Bin Anân’a Çok Sayıda Misâfir Geldi. Muhammed Bin Anân, Misâfirleri Geldiği Sırada Ekmek Hamuru Yoğuruyordu. Hamuru Yoğurup Pişirdikten Sonra, Annesine; “şu Örtüyü Alıp Yemek Kabının Ve Ekmeklerin Üzerine Örtünüz” Dedi. Annesi Onun Dediği Gibi Yaptı. Sonra Örtüyü Açmadan, Örtünün Altından Durmadan Ekmek Çıkardı. Hemen Hemen Evinin Yarısı Ekmekle Doldu. Yemeği De Öyle Yaptı. Sonra Muhammed Bin Anân Annesine; “artık Örtüyü Açabilirsin” Dedi. Annesi Örtüyü Açtığı Zaman, Kapta Ne Yemek, Ne De Ekmek Vardı. Annesi Bu Duruma Hayret Etti. Bunun Üzerine Muhammed Bin Anân; “bu Yapılan Çok Görülmesin. Nefsim Yed-i Kudretinde Olan Allahü Teâlâya Yemin Ederim Ki, Eğer İsteseydim, Bu Şehrin Her Yanına, Az Olan Hamurdan, Allahü Teâlânın İzni İle Ekmek Doldururdum” Buyurdu.

gamri Câmii İmâmı Emînüddîn Şöyle Anlattı: “berhemtuş Kabristanında Bulunan Bir Ölü, Geceleri Kabrinde Bağırıp Duruyordu. Onun Hâlinden Bezen Halk, Durumu Muhammed Bin Anân Hazretlerine Anlattılar. Bunun Üzerine O Da, O Gece Kabrin Başına Gitti. Baş Ucunda Mülk Sûresini Okudu. Sonra O Şahsı Bağışlaması İçin Allahü Teâlâya Duâ Etti. O Geceden Îtibâren O Şahsın Bağırması Kesildi.”

abdülvehhâb-ı Şa’rânî Şöyle Anlattı: “bir Gece Ayaklarımı Uzatıp Yatmak İstedim. Ayaklarımı Uzatmak İstediğim Her Yönde, Allahü Teâlânın Bir Velî Kulunun Kabri Bulunuyordu. Bu Yüzden Oturarak Uyumaya Başladım. Uyurken Muhammed Bin Anân Yanıma Gelerek, Ayaklarımı Eliyle Tutup Kendi Türbesine Doğru Uzattı Ve “benim Türbeme Doğru Ayaklarını Uzatabilirsin” Buyurdu. Uyandığım Zaman, Ayaklarımın Onun Türbesine Doğru Uzatılmış Olduğunu Gördüm.”

birgün Şeyh Ahmed Necdî, Elinde Bir Kur’ân-ı Kerîm Olduğu Hâlde Muhammed Bin Anân’ın Huzûruna Geldi. Kur’ân-ı Kerîmi Göstererek; “bu Kelâmın Sâhibi Hakkı İçin Bana Zikir Telkini Yap” Dedi. Muhammed Bin Anân O Anda Bayıldı. Ayıldığı Zaman Ona Zikir Telkini Yaptı Ve; “oğlum, Bizim Yolumuz Böyle Şeyler Değildir. Bizim Yolumuzun Aslı, Allahü Teâlânın Kitâbına Ve O’nun Resûlünün Sünnetine Tam Mânâsıyla Tâbi Olmaktır.” Buyurdu.

şerîf İsminde Bir Zâttan, Sultan Gavrî Bir Şeyler İstedi. İstediklerini Vermezse, Onu Hapse Attıracağını Bildirdi. Bunun Üzerine Şerîf, Muhammed Bin Anân Hazretlerinin Huzûruna Geldi Ve Durumu Anlattı. Buralardan Kaçmak İstediğini Bildirdi. Muhammed Bin Anân Odasına Girdi. Orada Bulunanlar, Onun Çıkmasını Beklemeye Başladı. Muhammed Bin Anân’ın Odasından Çıkması Uzayınca, Şerîf Orada Bulunanlara; “şeyhin Odadan Çıkmasını Çabuklaştırsanız İyi Olur. Zor Durumda Kaldığımı Siz De Biliyorsunuz” Dedi. Onun Bu İsteği Üzerine, Abdülvehhâb-ı Şa’rânî Odanın Kapısını Açtı. Fakat Odada Kimse Yoktu. Orada Bulunan Herkes, Muhammed Bin Anân’ın Odaya Girdiğini Görmüşlerdi. Bir Saat Kadar Daha Beklediler. Sonra Gözleri Kançanağı Gibi Kıpkırmızı Bir Hâlde, Muhammed Bin Anân Odadan Dışarı Çıktı. Hemen Şerîf’e; “ey Şerîf! Hemen Bineğine Bin Ve Yola Çık. Sana Kimse Yetişemez” Buyurdu. Bu Emir Üzerine Şerîf, Derhâl Yola Çıktı. Sultan Gavrî, Onun Şehirden Ayrıldığını İki Gün Sonra Öğrenebildi. Derhâl Peşinden Adamlar Gönderdi. Fakat Şerîf’e Ne Yetişebildiler, Ne De İzini Bulabildiler.

muhammed Bin Anân Buyurdu Ki: “vücûdun Rahat Edip Gece İbâdet Yapmaya Kalkabilmesi İçin İstirahat Şarttır. Çünkü Bedenin Derin Uykuya Dalmasına Sebep Şiddetli Yorgunluktur.”

“allahü Teâlânın Sevgili Bir Kulu, Vâcibi Bırakmadığı Gibi, Sünnetleri De Bırakmamaya Dikkat Etmedikçe; Büyük Günahlardan Nedâmet, Pişmanlık Duyduğu Kadar, Küçük Günahlardan Da Pişmanlık Duymadıkça, Edeb Makâmına Yükselemez.”

“bir Evliyânın, Bu Âlemde Kalbinden Başka Sermâyesi Yoktur. O Kalbe, Dünyâlık İşlere Dâir Birşeyler Doldurmak Ona Yakışmaz. Kalb, Sâdece Allahü Teâlânın Sevgisi İle Dolu Olmalıdır.”

kerâmet Ve Menkîbeleri

besmele İle Ye

dâmâdı Şeyh Şemsüddîn Tuneyhî Şöyle Anlattı: “beldemizde Bir Şahıs Vardı. Çok Yemek Yeme Hastalığına Mübtelâ Olmuştu. Bu Şahıs, Birgün Muhammed Bin Anân’ın Dergâhında Misâfir Oldu. Orada Yemek Yedi. Dimyat’a Gitmek İçin Binek İstedi. Hizmetçisi, Muhammed Bin Anân’a; “bu Şahıs, Burada Kaldığı Bir Gecede, Büyük Bir Balık Ve Bir Sepet Dolusu Hurma Yedi. Yine De Doymadı” Dedi. Bunun Üzerine Muhammed Bin Anân Onu Yanına Çağırttı. Eline Aldığı Bir Dilim Ekmeği İkiye Böldü Ve Bir Parçasını O Şahsa Vererek; “besmele Çek Ve Bu Yarım Dilim Ekmeği Ye” Buyurdu. O Şahıs O Ekmeği Yiyince Doydu. O Andan İtibâren, Bir Daha Fazla Yemek Yemedi. Muhammed Bin Anân'ın Ona Verdiği Ekmek İle Her Zaman Doyardı.”

kaynaklar

1) Câmiu Kerâmât-il-evliyâ; C.1, S.174

2) Tabakât-ül-kübrâ; C.2, S.117

3) İslâm Âlimleri Ansiklopedisi; C.14, S.239