hindistan Velîlerinden. İsmi Muhammed İhsân'dır. Hâfız Muhammed Muhsîn'in Oğludur. Abdülhak-ı Dehlevî'nin Soyundandır. Silsile-i Aliyyeden Olan Mazhar-ı Cân-ı Cânân Hazretlerinin Olgun Halîfelerindendi. Doğum Ve Vefât Târihleri Bilinmemekte İse De, On Üçüncü Asrın Ortalarında Vefât Ettiği Bilinmektedir.

muhammed İhsân, Gençliğinde Tahsîl Görmemiş Ve İlimde Yetişmemişti. Bu Sebeple, Lüzumsuz Ve Uygunsuz İşlerle Meşgûl Oluyordu.bir Gece Rüyâsında Mazhar-ı Cân-ı Cânân'ı Gördü. Süt İle Pirinç Pilavı Yiyordu. Yemeğinden Artanı Muhammed İhsân'a Verdi. O Da Yeyip Çok Lezzet Aldı. Heyecanla Uyandı. Bu Rüyânın Tesirinin Devâm Ettiği Günlerde, Muhammed İhsân, Mazhar-ı Cân-ı Cânân'ın Talebeleri Arasına Girdi. Tam Bir Tövbe İle Eski Hâlini Terketti. Artık Bu Büyükler Yolunda İstikâmete Kavuşup Git Gide İlerledi. Müceddidiyye Yolunda Çok Yüksek Makamlara Kavuştu. Kalbi, Allahü Teâlânın Muhabbetiyle Nûrlandı. Öyle Ki, Cenâb-ı Hakk'ın Muhabbetinden Kendinden Geçmiş Bir Hâlde Bulunur, Dünyâyı Unuturdu.

bir Gün Şeyh Muhammed İhsân'ın Yanında Birisi, Senâullah-ı Sebnehlî'nin Şu Sözünü Nakletmişti: "senâullah Buyurdu Ki: Hazret-i İmâm-ı Rabbânî Müceddîd-i Elf-i Sânî'nin Mübârek Kalbinden, Büyükler Yolunun Feyz Ve Nûrları, Coşkun Bir Sel Gibi Kalbteki Bütün Karartı Ve Lekeleri Silip Götürdü." Sohbette Bulunan Bir Talebe Bu Sözü İşitince, Öyle Derinden Bir İç Çekince, Kendinden Geçip Bayıldı.

şeyh Muhammed İhsân'ın Kerâmetleri Pek Çoktur. Kendisi Şöyle Anlatır: "bir Defâsında Bulunduğumuz Bölgeyi Düşman İstilâ Etmişti. Ben Kendi Küçük Hücremde, Odamda Tam Bir Tevekkül İle Oturmuş, Allahü Teâlânın Zikri İle Meşgûldüm. Her Tarafı İstilâ Edip, Yağmalayan Fitnecilerin Rahatsız Etmesinden Allahü Teâlâya Sığındım. O Gün Akşama Kadar, Fitneci Ve Yağmacılar Her Tarafı Perişân Ettikleri Hâlde, Allahü Teâlânın İzni İle Onlardan Hiçbiri Benim Bulunduğum Yere Gelmedi."

kaynaklar

1) Makâmât-ı Mazhariyye; S.100

2) İslâm Âlimleri Ansiklopedisi; C.17, S.51, C.18, S.225