Resulullah, kavmini bir yere toplayarak,

Anlatınca islamı aşikâre olarak,

Hakaretler ettiler birçoğu hiddetinden.

Sonra da, üzerine saldırdılar hep birden.

Vurup, hırpaladılar Allah’ın Resulü'nü.

Ve kana boyadılar mübarek nur yüzünü.

O mübarek saçları oldu karmakarışık.

Yine de sabrederek, vermedi bir karşılık.

Sadece buyurdu ki: (Vurursunuz bana siz.

Lakin Resul gönderdi beni size Rabbimiz.)

Allah’ın Sevgilisi, çok incindi onlardan.

Ayrılıp, Beytullaha teşrif etti oradan.

Henüz hazret-i Hamza müslüman olmamıştı.

Dağa, ceylan avına, tek başına çıkmıştı.

Bir ceylanın ardından giderken gizlenerek,

Geri dönüp konuştu, ceylan dile gelerek.

Dedi ki: (Sen okunu, bana atarsın, ama,

Atsan daha iyidir Mekke’de o adama.

Çok incitti o adam kardeşinin oğlunu.

Bana atacağına, git, ona at okunu.)

Ceylanın sözlerine taaccüp eyleyerek,

Döndü hemen evine, hayli merak ederek.

Hanımı ağlıyordu, geldiğinde evine.

Niçin ağladığını sorunca kendisine,

Dedi ki: (Yeğenine, o insafsız kâfirler,

Her gün ettiklerinden, fazla eza ettiler.)

Ve bir bir anlatınca o eza ve cefayı,

Büsbütün keder sardı amcaları Hamza’yı.

Dedi ki: (Ebu Talip yok mu idi o zaman?)

Dedi: (Deve gütmeye gitmiş idi sabahtan.)

Sordu yine: (Nerdeydi amcası Ebu Leheb?)

Dedi ki: (O insafsız, düşmanlık ederdi hep.

Hatta diğerlerini, o teşvik ediyordu.

Öldürün şu yalancı sihirbazı diyordu.)

Duydu Hazret-i Hamza ondan bu olanları.

Kabardı birdenbire akrabalık damarı.

(Bunun intikamını onlardan alana dek,

Yemek içmek, Hamza’ya haram olsun) diyerek,

Kılıcını kuşanıp, aldı yayı eline.

Geldi o kâfirlerin toplantı mahalline.

Kâbe’yi, hürmet ile tavaf etti evvela.

Sonra meydan okudu hiddetle o küffara:

(Kardeşimin oğluna, eza ve cefa eden,

İçinizden kim ise, karşıma çıksın hemen.

Boyunu bir göreyim, o çıksın da önüme.

Nasıl eza edermiş o benim yeğenime.

Haberim olsa idi bu işten benim eğer,

Vallahi hepinizi keserdim teker teker.)