büyük Velîlerden. On Yedinci Yüzyılın İkinci Yarısında Ve On Sekizinci Yüzyılın Başında Yaşamış Olup, Halvetiyye Yoluna Mensuptur. Kastamonulu Şeyh Şâbân-ı Velî Hazretlerinin Torunlarındandır. Babası Sipâhî Seyyid Nasûh Beydir. İsmi Muhammed, Babasının İsmine Nisbetle Nasûhî, Üsküdar'da Doğup Yaşadığı İçin Üsküdârî Nisbeleriyle Meşhûr Olmuştur. Doğum Târihi Bilinmemektedir. Ancak 1647 (h.1057), 1648 (h.1058) Senelerinde İstanbul'da, Üsküdar'da Doğduğu Tahmin Ediliyor. 1718 (h.1130) Senesinde İstanbul'da Vefât Etti. Kabri Üsküdar, Doğancılar'da Nasûhî Dergâhı Bahçesindedir. Sevenleri Tarafından Ziyâret Edilmektedir.
üsküdar'da Bulgurlu Mescidi Yakınındaki Koşuyolu Yokuşu Karşısındaki Evlerden Birinde Dünyâya Gelen Muhammed Nasûhî Efendi, Zamânının Usûlüne Göre İlim Tahsîl Etti. Daha Küçük Yaşında Âlimleri Ve Evliyâyı Çok Seven Ve Onlar Gibi Olmayı Arzu Eden Nasûhî Efendiyi Babası İlim Öğrenmesi İçin Zamânının Medreselerinde Okuttu. Yüksek İstidâtı İle Genç Yaşında Tefsîr, Hadîs, Fıkıh Gibi Zâhirî İlimler İle Zamânın Edebiyat Ve Fen İlimlerinde Âlim Oldu. Bu Arada Kalp Bilgilerinde De Mârifet Sâhibi, Olgun Ve Kâmil Bir İnsan Olmak İçin, Halvetiyye Yolunun Şeyhlerinden Olan Karabaş Ali Efendi Diye De Bilinen Ali Atvel Hazretlerinin Hizmetine Girdi. Uzun Süre Riyâzet Ve Mücâhedelerden Sonra, Keşf Ve Kerâmet Sâhibi Olgun Bir Velî Oldu. Muhammed Nasûhî Haramlardan Şiddetle Kaçar, Şüpheli Korkusuyla Mübahların Çoğunu Terkederdi. Dünyâya Hiç Meyletmez, Allahü Teâlânın Korkusundan Gözünden Yaş Eksik Olmazdı. Uzun Ömründe Hep İnsanların Âhiret Kazancı İçin Uğraştı. Hocası Ali Atvel Hazretleri Tarafından İcâzet, Diploma Verilerek İnsanlara İslâmiyetin Emir Ve Yasaklarını Anlatmak Ve Talebe Yetiştirmekle Vazîfelendirildi. Hocasının Emriyle Mudurnu'ya Giderek İnsanlara Allahü Teâlânın Emir Ve Yasaklarını Anlatarak Onların Dünyâda Ve Âhirette Saâdete, Mutluluğa Kavuşmaları İçin Gayret Etti. Mudurnu Halkından Pekçok Kimse Onun Sohbetinde Bulunarak Feyzinden İstifâde Etti. On Bir Sene Müddetle Mudurnu'da Kalan Muhammed Nasûhî Efendi, Birçok Talebe Yetiştirdi. Hocasının Emri Üzerine İstanbul Üsküdar'a Döndü. Üsküdar'da Bulunduğu Sırada İki Sene Müddetle Doğancılar Meydanına Yakın Çakırcı Hasan Paşa Ve Süleymân Paşa Câmilerinde Halka Vâz Ve Nasihat Ederek Onlara Allahü Teâlânın Ve Resûlünün Rızâsına Kavuşturan Yolun Esaslarını Anlattı. Pekçok Kimse Vâz Ve Sohbetleri Sebebiyle Hidâyete Erdi.
hocası Ali Atvel Hazretleri De Bu Sıralarda Üsküdar'da Vâlide-i Atik Dergâhında Kalıyor, İnsanlara İslâmiyetin Emir Ve Yasaklarını Anlatıyordu. Bir Gün Muhammed Nasûhî Efendi, Hocası Ali Atvel Hazretleriyle Berâber Geziyorlardı. Doğancılar Meydanında Şimdiki Nasûhî Dergâhının Bulunduğu Yere Geldiklerinde, Ali Atvel Hazretleri; "oğlum İnşâallah Bu Yer Senin Sebebinle Mâmûr Hâle Gelir. Kıyâmet Gününe Kadar Da Muhammed Nasûhî Dergâhı Diye Anılır." Buyurdu.
muhammed Nasûhî Efendi 1688 (h.1099) Senesinde Üsküdar Doğancılar'da Kendisi İçin Bir Dergâh İnşâ Ettirmeye Başladı. Bu Dergâhı Yaptırırken Yeniçeri Ağası Hasan Paşa Ona Her Türlü Maddî Ve Mânevî Desteği Sağlıyordu. Fakat Bu Sırada Hasan Paşanın Van Muhâfızlığına Tâyin Edilmesi, Destekten Mahrum Kalmasına Sebeb Oldu, Beş Kese Altın Borç Alarak Dergâhın İnşâsını Tamamladı. Bu Borç Sebebi İle Bir Müddet Sıkıntı Çektiyse De Sonra Kurtuldu.
bu Sıralarda Daha Önceden Fethedilen Sakız Adasını Venedikliler Yeniden İstilâ Etmişler, Oradaki Müslüman Halka Eziyet Ve İşkencelerde Bulunmuşlardı. Bunlara Karşı Mezomorto Hüseyinpaşa Komutasında Bir Donanma Gönderildi. Bu Donanma Sakız'ı Almak Üzere Savaşa Girdi. Osmanlı Yiğitleri Sakız'da Çarpıştıkları Bir Sırada, Nasûhî Efendi, Üsküdar'daki Dergâhında Kırk Gün Süren Bir Halvete Çekildi. Kimsenin Olmadığı Bir Odada Allahü Teâlâyı Zikreder, Oruç Tutar, Namaz Kılar, Kur'ân-ı Kerîm Okuyarak İbâdet Ederdi. Bir Gün Yakın Dostlarına; "elhamdülillah Sakız Adası Ehl-i İslâma Nasîb Oldu." Buyurdu. Yakın Dostları Bugünün Târihini Bir Yere Kaydettiler. Birkaç Gün Sonra Fetih Haberi Duyuldu. Aylar Sonra Sakız Adasının Fethine Katılan Gâzilerden Bâzıları Nasûhî Efendinin Dergâhına Ziyârete Geldiler. Adanın Fethi Sırasında, Venediklilere Karşı Elinde Kılıç Olduğu Halde Asker Kıyâfetinde Olmayan Pekçok Yiğitle Birlikte Nasûhî Efendiyi Çarpışır Gördüklerini Söylediler. Adanın Fetholunduğu Günü Bildirdiler. Talebeler Daha Önce Kaydettikleri Târihle Karşılaştırdıklarında Bunun, Bildirilen Güne Rastladığını Hayretle Müşâhede Ettiler.
sakız Adası Zaferinden Sonraydı. Muhammed Nasûhî Efendi Borçlarını Ödemekle Meşgûl Olduğu Sırada Mezomorto Hüseyin Paşa Konağına Dâvet Etti. Nasûhî Efendi, Paşanın Konağına Varınca, Paşa Saygıyla Ayağa Kalkıp Kendisine İkrâmda Bulundu. Muhammed Nasûhî Efendi, Paşanın Bu Hareketine Hayret Etti. Kendi Kendine; "bu Ne Haldir? Bakalım Sonu Ne Olacak." Dedi. Çünkü Mezomorto Hüseyin Paşa, Nasûhî Hazretlerine Daha Önce Yakınlık Göstermezdi. Bugünlerde İlgilenmesi Onun Dikkatini Çekti. Hüseyin Paşa, Nasûhî Hazretlerine Hitâben; "efendi Hazretleri! Bize Niçin Yabancı Gibi Bakıyorsun. Sakız Önündeki Muhârebede Bize Zaferi Müjdeleyen Siz Değil Miydiniz?" Dedi. Çünkü Sakız Muhârebesi Sırasında Nasûhî Efendi, Mezomorto Hüseyin Paşanın Bulunduğu Kalyona Kerâmet Olarak Gelmiş, Zaferi Müjdeledikten Sonra Kaybolmuştu. Sakız Muhârebesi Sırasında Bu Müjdeyi Veren Kimsenin Nasûhî Hazretleri Olduğunu Bilen Hüseyin Paşa, O Gece, Onu Konağında Misâfir Edip İzzet Ve İkrâmlarda Bulundu. Ertesi Sabah Dergâh İnşâası Sebebiyle Olan Bütün Borçlarını Ödediği Gibi, Dergâhının Çeşitli İhtiyaçlarını Da Temin Etti. Böylece Nasûhî Efendinin Kimseye Borcu Kalmadı.
tamâmen Nasûhî Efendinin Mülkü Olan Dergâhta, Cumâ Namazı Kılınmaya Başladı. 1704 (h.1116) Senesinde Vezîriâzam Dâmâd Hasan Paşa Bu Dergâha İmâm, Hatîb, Müezzin, Kayyım Tâyin Ettirdi. Diğer İhtiyaçları İçin De Günlük Yüz Elli Akçe Tahsisat Ayırttı. Ayrıca Hadice Sultan Ve Vâlide Atik Sultan Vakıflarından Bu Dergâhın İhtiyaçları İçin Gelir Tahsîs Edildi. Dergâhta Bulunan Dervişlerin Her Türlü İhtiyaçları Temin Edildiği Gibi, Dergâha Her Gün Gelen Misâfirler Ağırlandı.
nasûhî Efendi, Dergâhında Pekçok Talebe Yetiştirdiği Gibi, Çeşitli Câmilerde Verdiği Vâz Ve Nasîhatleriyle Onların Dünyâ Ve Âhirette Saâdete, Kurtuluşa Kavuşmaları İçin Çalıştı. 1705 Senesinden Îtibâren Eyyûb Sultan Hazretlerinin Câmiinde Salı Günleri Vâz Vermeye Başladı. Vefâtına Kadar Bu Mübârek Makamda Vâz Ve Nasîhata Devâm Etti. Çok Tesirli Ve İlgi Çekici Vâzlarını Sayısız Kimse Uzaktan Yakından Gelip Dinledi. Câmide Toplanan Kalabalıktan O Gün Nasûhî Hazretlerinin Vâz Günü Olduğu Anlaşılırdı.
nasûhî Efendi, Vâz Günlerinden Olmayan Bir Günde Eyyûb Sultan Câmiine Gelmişti. Câminin O Günkü Vâizi, Hazırladığı Vâza Âit Notlarını Unutmuştu. Durumu Nasûhî Efendiye Bildirdi. Nasûhî Efendi De Hazırlıksız Olmasına Rağmen Kürsüye Çıktı. "bana Bir Kitap Veriniz." Dedi. Orada Bulunanlar Bir Şiir Kitabı Verdiler. Nasûhî Efendi O Kitaptan Bir Şiir Okuyarak Vâza Başladı. Bugünkü Vâzı Diğerlerinden Daha Hoş Olup, Dinleyenler Çok Memnun Kaldılar. Nasûhî Efendinin O Kitaptan Okuduğu Kıt'a Şudur:
gönül Ki Sînede Sensiz Garîb İmiş Cânâ
vatanda Âşıka Kûyün Habîb İmiş Cânâ
gamınla Mihnete Salmışdı Rûzigâr Beni
yine Cemâlini Görmek Nasîb İmiş Cânâ.
tasavvuf Yolunda Kutbiyyet, Gavsiyyet Ve Ferdiyyet Derecelerine Ulaşmış Olan Mahmud Nasûhî Efendinin Birçok Kerâmetleri Görüldü.
sâlih Efendizâde Feyzullah Efendi Çocuk İken Hastalanmış, Bir Şey Yiyip İçmeden Dalgın Halde Yatıyordu. Nasûhî Efendi, Burnaz Hasan Ağaya; "sâlih'e Gidelim, Sâlih'in Oğlu Hasta Olup Perişan Bir Halde Yatmaktadır." Dedi. Yanlarına Aldıkları Bir-iki Kimseyle Birlikte Sâlih Efendinin Evine Geldiler. Dalgın Bir Halde Yatan Feyzullah Efendinin Başucuna Yaklaşıp Ellerini Alnına Koydu Ve; "feyzullah'ım, Feyzullah'ım." Diyerek Yüzünü Okşarken Feyzullah Efendi Gözlerini Açtı. Gördü Ki, Mübârek Elleriyle Kendisini Okşuyordu. Feyzullah Efendi, Nasûhî Efendinin Ellerini Öptü. O Saatte Üzerindeki Ağırlık Ve Rahatsızlık Gitti.
draman Dergâhı Şeyhi Olan Îsâ Efendinin Kızı Hastalanmıştı. Hastalık O Dereceye Ulaşmıştı Ki, Etrâfında Bulunanlar Ondan Ümit Kesmişlerdi. Îsâ Efendi De Tam Bir Ümitsizliğe Düşmüştü. Bir An Nasûhî Efendi İle Kardeşlik Derecesinde Sevgileri Olduğunu Düşünüp, Evlâd-ı Mânevîsî Olanzâkir Ahmedefendiyi Üsküdar'a Gönderdi. Zâkir Ahmed Efendiye; "nasûhî Efendi Hazretlerine Git, Selâmımı Söyleyip Hâlimi Arzet. Ömrümün Meyvesi Biricik Kızım Çok Hastadır. Kardeşliğini Bugün İçin Beklerim. Himmet Buyurup Kızımın Sıhhate Kavuşması İçin Allahü Teâlâya Yalvarıp Duâ Etmelerini İstiyorum." Dedi. Zâkir Ahmed Efendi Hemen Üsküdar'a Gidip Nasûhî Efendi Hazretlerinin Dergâhına Vardı. Huzurlarına Çıkıp Ellerini Öptükten Sonra Geliş Maksadını Arzetti. Nasûhî Efendi Bir Mikdâr Durakladıktan Sonra; "îsâ Efendiye Selâm Söyle. Cenâb-ı Hak Kerîmdir, Bağışlar. Çok Üzülmesinler." Buyurdu Ve Müjde Verdi. Ahmed Efendi, Îsâ Efendinin Dergâhına Döndüğü Zaman, Selâm Verip İçeri Girdi. Ona Hastanın Kalkıp Çorba İçtiğini Ve Biraz Kendisine Geldiğini Söylediler. Ahmed Efendi, Nasûhî Efendi Hazretlerinin Selâmını Tebliğ Edip, Müjdelerini Bildirdi. Îsâ Efendinin Kızı Kendisinin Sıhhate Kavuştuğu Kanâatine Vardı. Dergâhta Bir Bayram Havası Vardı Ve Herkes Seviniyordu. Bu Sırada, Nasûhî Efendinin Ergenlik Çağına Ulaşmış Olan Kızı Hastalandı. Kendisine Haber Verdiklerinde; "onun İçin Gerekli Hazırlıkları Yapın, Vefât Edecektir." Buyurdu. Techiz Ve Kefeni Hazırlanıp Diğer Hazırlıkları Yapıldı. O Gece Kızı Vefât Etti. Ertesi Günü Defnedildi.
lodosun Şiddetle Estiği Fırtınalı Bir Günde Talebeleri Nasûhî Efendiyi Ziyârete Gittiler. Bir Miktar Sohbet Ettikten Sonra, Harem İskelesine Doğru Geldiler. Sonra Nasûhî Efendi; "harem'den Galata'ya Cenâze Namazına Kim Gider?" Dedi. Orada Bulunanlar; "ey Sultanımız! Bu Fırtınalı Havada Karşıya Geçmek Mümkün Müdür?" Dediklerinde; "aslına Sonra Vâkıf Olursunuz. Sevâba İhtiyâcı Olan Gider." Buyurdu. İki İhtiyar Kimse İle Gitmeye Karar Verdiler. Talebeleri De Aşağı Çınar'a Kadar Berâber Gidiyorlardı. Hacı Paşa Hamamı Önünde Bir Mevlevî Dervişi Zuhûr Etti. Gelerek Nasûhî Hazretlerinin Elini Öptü. Derviş Konuşmaya Başlamadan Önce Nasûhî Efendi; "fasîh Dede Ne Zaman Vefât Etti." Diye Sordu. Derviş; "bu Gece Yarısından Önce Derviş Osman'ı Odasına Çağırıp; "bu Gece Yolcu Olsak Gerektir. Lâkin Beni Şeyh Nasûhî Gasl Etsin (yıkasın). Namazımı Dahi Onlar Kıldırsınlar." Diye Vasiyet Eyledi Ve İki Saat Geçtikten Sonra Vefât Etti. Biz Sabah Namazını Kıldıktan Sonra Derviş Osman Beni Çağırıp Denizde Fırtına Var. Lâkin Elbette Fasîh Dedenin Söylediklerinde Bir Hikmet Vardır. Buradan Bir Kayığa Bin, İstanbul'a (eminönü'ne) Var. İstanbul'dan Büyük Bir Kayık Bulup Git, Nasûhî Efendi Hazretlerine Durumu Haber Ver. Elbette Onlara Dahi Malûm Olmuştur. İcâbet Buyururlar Diye, Sultanım Hazretlerine Ben Kölenizi Gönderdi. Ben Büyük Bir Kayık Getirdim. Şimdi Şemsipaşa'dadır." Dedi. Nasûhî Efendi Talebeleriyle Birlikte Şemsipaşa'ya Kadar Yürüdüler. Orada Bekleyen Kayığa Bindiler. Talebeleri Hocalarının Sözündeki Hikmeti Anladılar Ve Bir Kerâmetine Daha Şâhid Oldular.
nasûhî Efendinin Sevenlerinden Şâmî Ahmed Efendinin Bir Kız Çocuğu Olmuştu. Hanımıyla Konuşup Çocuğun İsmini Fâtıma Koymaya Karar Verdiler. Bu Sırada Nasûhî Efendinin, Ahmed Efendinin Evine Gelmekte Olduğunu Gördüler. Ev Sâhibi Kapıya Çıkıp Onu Hürmetle Karşıladı, Ellerini Öptükten Sonra İçeriye Dâvet Etti. Nasûhî Hazretleri Başkaları Hiçbir Şey Konuşmadan; "oğlum Biz Sizin Kızınıza İsim Koymak İçin Geldik." Buyurdu. Ahmed Efendi Çocuğun Annesinin Yanına Girip Durumu Anlattı. Çocuğun Annesi; "biz Kendi Aramızda Fâtıma İsmini Koymayı Kararlaştırmıştık Ama, Bunda Da Bir Hikmet Var. Nasûhî Hazretlerinin Verdiği İsim Olsun." Dedi. Çocuğu Nasûhî Efendinin Kucağına Verdiler. Kimseye Hiçbir Şey Söylemeden Sağ Kulağına Ezan, Sol Kulağına İkâmet Okuduktan Sonra, Çocuğa Fâtıma İsmini Verdi. Orada Bulunanlara Da Buyurdu Ki: "allahü Teâlâ Bilir Ama Sizin Gönlünüzden De Fâtıma İsmi Koymak Geçiyordu." Buyurdu. Çocuğun Babası Ve Yanındakiler Nasûhî Hazretlerinin Kerâmetini Görüp Büyük Bir Velî Olduğunu Anladılar.
muhammed Nasûhî Efendi Senelerce Dergâhında Talebe Yetiştirdi Ve Eyyûb Sultancâmiinde Salı Günleri Vâz Ve Nasihat Ederek İnsanların Dünyâ Ve Âhirette Saâdete, Kurtuluşa Ermeleri İçin Gayret Etti.
1714 Senesinde Kastamonu'ya Gönderildi. Kastamonu'da Bulunduğu Sırada Da Vazifesini Sürdürdü. Orada Halvetiyye Ve Şâbâniyye Yolu Büyükleriyle Görüşüp Sohbet Etti. Evliyâ Ve Âlimlerin Kabirlerini Ziyâret Etti. Bu Yolculuğu Sırasında Oğlu Şeyh Alâeddîn Efendi De Yanında Bulundu. Kastamonu'dan Ayrılacağı Sırada Büyük Velî Şeyh Şâbân-ı Velî Hazretlerinin Kabrinin Bulunduğu Türbeye Girdi. Kabrinin Başında Kur'ân-ı Kerîm Okuyup Sevâbını Rûhuna Bağışladı.
şeyh Şâbân-ı Velî Hazretlerinin Rûhâniyetine Teveccüh Edip, Yönelip Ondan İstifâde Etti. Ona Vedâ Ettikten Sonra Hayvanına Binerek ılgaz Dağında Türbesi Bulunan Benli Sultan Diye Meşhûr Olanşeyh Muhyiddîn Efendinin Kabrini Ziyârete Gitti. Bu Ziyâret Sırasında Yanında Kastamonulu Azizzâde Efendi Ve Nasûhî Hazretlerinin Oğlu Alâeddîn Efendi De Bulunuyordu.
nasûhî Efendi, Benli Sultanın Kabrini Ziyâret Etmek İçinkastamonulu Azizzâde İle Birlikte Türbenin İçine Girdi. Oğlu Alâeddîn Efendi İse, Kapıda Bekliyordu. Biraz Sonra Alâeddîn Efendi De Türbenin İçine Girdi. Nasûhî Efendi İki Rekat Namaz Kılıp Kur'ân-ı Kerîm Okuduktan Ve Sevâbını Benli Sultanın Rûhuna Hediye Ettikten Sonra Onun Rûhâniyetine Teveccüh Etti. Bu Sırada Oğlu Alâeddîn Efendi De Gözlerini Kapayıp Teveccüh Ediyordu. Kulağına Konuşma Sesleri Gelmeye Başladı. Kendi Kendine; "herhalde Babam Azizzâde İle Konuşuyorlar." Dedi. Fakat Gözlerini Açıp Baktığında Ne Görsün. Sandukanın Üzerinde Orta Boylu, Hafif Sakallı Bir Zât Duruyordu. Babası Nasûhî Efendi De O Zâtla Sohbet Ediyordu. Onların Bu Hallerinden Ve Heybetlerinden Hayrete Düşen Alâeddîn Efendi, Dışarı Çıktı. Bir Müddet Sonra Nasûhî Efendi Ve Azizzâde Efendi De Dışarı Çıktılar.
kastamonu'dan Ayrılıp, İstanbul'a Gelmek Üzere Yola Çıkan Nasûhî Efendi, Bu Yolculuk Sırasında Mudurnu'ya Uğradı. Mudurnu'daki Bir Hâlini Oğlu Şeyh Alâeddîn Efendi Şöyle Anlattı: "babam Nasûhî Efendi, Kastamonu Dönüşünde Mudurnu'ya Gelip Sun'ullah Efendinin Kabrini Ziyâreti Sırasında Birkaç Gün Talebelerinden Abdullah Efendiye Misâfir Oldu. Bir Gün İşrak Namazından Sonra İstirahat Ediyorlardı. Biz De Abdullah Efendi İle Sohbet Ediyorduk. O Sırada İki Zât Zuhûr Edip, Selâm Verdiler Ve Yanımıza Oturdular. Sarışın, Kısa Boylu, Heybetli Kimselerdi. Bir Ara Bana Korku Gelip Yanlarından Kalktım. O Zâtlar, Nasûhî Efendi Uyanınca Yanına Gittiler. Şeyh Abdullah Efendiye; "bunlar Kimlerdir?" Diye Sordum. O; "bunlar Sun'ullah Efendinin Talebelerindendirler." Cevâbını Verdi. Ben Ona; "sun'ullah Efendi Vefât Edeli Yüz Seneye Yakın Oldu." Deyince, Abdullah Efendi; "bunlar Cinnî Tâifesindendir. Tecdîd-i Bîat (bîatlarını Yenilemek) İçin Geldiler. Hâlensun'ullah Efendinin Türbesinin Penceresi Önünde Otururlar. Pekçok Defâ Bunları Görenleri Gördük." Dedi.
muhammed Nasûhî Efendi 1718 Senesi Şâbân Ayının Son Haftası, Vâzında; "bize Bir Sefer Gerekti. Bu Makamda Son Vâzımdır." Buyurarak Cemâate Vedâ Etti. Dergâhlarında Da Aynı Şekilde Vedâ Etti. Onun Bu Sözlerini Talebeleri Herhalde Kastamonu'ya Gidip Oradaki Büyükleri Ziyâret Edecek Diye Mânâlandırdılar. O Hafta Cumâdan Sonra Hastalandı. Ramazan Ayının İlk Günlerindeydi. Bir Gece Oturduğu Evden Dışarıya Çıkan Nasûhî Efendi, Dergâhın Bahçesinde Dolaşıyordu. Onun Bahçede Dolaştığını Gören Hanımı, Bahçeye Çıkarak Yanına Yaklaştı Ve; "muhterem Efendim! Bu Gece Vakti Bu Bahçede Niçin Gezinip Durursunuz?" Diye Sordu. O Da; "allahü Teâlâ Bilir Ama, Bu Bayramı Burada Geçireceğiz. Şimdiden Kendime Yer Hazırlıyorum." Buyurdu.hanımı Bu Haberi İşitince Üzüldü Ve; "niçin Böyle Söyleyip Yüreğimizi Yakıyorsun." Dedi. Nasûhî Hazretleri; "takdîr-i İlâhî Böyledir." Cevâbını Verdi. Aradan Günler Geçti. Ramazân-ı Şerîf Ayının Ortasına Geldiğinde, Sevenlerini Etrâfına Toplayıp, Yerine Oğlu Alâeddîn Efendiyi Halîfe Tâyin Etti Ve Vasiyetini Bildirdi.
muhammed Nasûhî Hazretlerinin Talebelerinden Şâmî Ahmed Efendi, Vefât Edeceği Gün Hocasını Ziyâret Etti. Mahammed Nasûhî Efendinin Hastalığı İyice Artmıştı. Şâmî Ahmed Efendi Ona; "efendim Biraz Az Oruç Tutup İlaç Kullanırsanız Rahatsızlığınız İyileşebilir." Deyince, Nasûhî Efendi; "oğlum! Cenâb-ı Hakk'ın İnâyetiyle Otuz Senedir Farzları Değil Nâfileleri Dahi Noksan Yapmadım. İnşâallah Bu Gece Dergâh-ı İzzete, Oruçlu Giderim." Buyurdu.
mahammed Nasûhî Hazretleri Vefât Ettikleri Gün İkindi Namazından Sonra Hizmetinde Olan Dervişlere; "bu Gece Cüneyd-i Bağdâdî, Abdülkâdir-i Geylânî, Molla Hünkâr Celâleddin, Mârûf-i Kerhî, Seyyid Yahyâ Şirvânî, Sultan Şâbân-ı Velî Ve Hocam Ali Atvel Hazretleri Teşrif Buyuracaklardır. Onlara Hizmette Kusur Etmeyin."iftar Vaktinde Derviş İbrâhim, Nasûhî Hazretlerinin Yanından Odanın Kapısına Varıp İki Lokma Ekmek Yedi. Üçüncü Lokmayı Yerken Nasûhî Hazretleri Bir Defâ; "hû." Diye Seslendi. Derviş İbrâhim Ekmeği Bırakıp İçeri Girerken Tekrar; "hû." Diye Allahü Teâlânın İsmini Zikr Edip Rûhunu Teslim Etti.
ramazân-ı Şerîf Ayının On Sekizinci Pazartesi Günü İftâr Vaktinde Vefât Etti. Ertesi Gün Üsküdar'da Doğancılar Parkının Karşısındaki Çıkmaz Sokağın İçindeki Dergâhının Bitişiğinde Defnedildi. Muhammed Nasûhî Efendinin Kabrinin Üzerine Daha Sonra Türbe İnşâ Edildi. Taştan Yapılmış Türbenin Önünde Mescidin Minâresi Vardır. Eskiden Türbeden Mescide Bir Kapı Açılırdı. Türbenin İçinde Tahta Sandukalı On Kabir Vardır. Ortadaki Demir Şebekeli Sanduka Şeyh Nasûhî Efendinindir. Diğerleri İse Muhammed Nasûhî Efendinin Oğulları İle Torunlarının Ve Türbede Postnişinlik Yapanlarındır. Bâzılarının Üstünde İsimlerini Ve Vefât Yıllarını Gösteren Levhalar Vardır. Türbenin Sağ Tarafında Dergâhın Mescidi Vardır. Türbenin Üzerinde Şâir Zekâî'nin Ta'lik Hattıyla Yazılmış Olan Şu İki Satırlık Manzûmesi Bulunmaktadır.
makâm-ı Evliyâdır, Menbâ-ı Feyz-i Fütûhîdir,
edeple Dâhil Ol Sofî, Bu Dergâh-ı Nasûhî'dir.
mânâsı: "ey Derviş! Manevî Fetihlerle İlgili Feyzlerin Kaynağı Ve Velîler Durağı Olan Bu Nasûhî Dergâhına Edeple Gir."
abdülkerîm Dede, Canbazlar Kethüdâsı İbrâhim Ağa Ve Nasûhîzâde Ahmed Efendi Anlattılar:
"bir Gün Dergâha Elinde Bavulu İle Biri Geldi.bavulunu Emânete Verip, Bize Nasûhî Hazretlerinin Türbesini Sordu. Biz De; "yorgunsun, Birazcık Dinlen, Sonra Ziyâret Edersin." Dedik. Fakat O; "önce Ziyâret Edeyim Sonra Dinlenirim." Cevâbını Verdi. Bunun Üzerine Türbeyi Gösterdik. O Gidip Kabrin Başında Bir Müddet Kur'ân-ı Kerîm Okudu. Ziyâretten Sonra Yanımıza Gelip Oturdu Ve Şöyle Anlatmaya Başladı: "bu Fakîr, Seyahatim Esnâsında Bir Vilâyete Uğradım. Birisine; "burada Talebelerin, Gariplerin Kaldığı Bir Dergâh Var Mıdır?" Diye Sordum. O Da; "filân Yerde Bir Dergâh Var. Aradığını Orada Bulabilirsin." Dedi. Oraya Gidip Misâfir Oldum. Dergâhın İdâresini Yapan, Mübârek Kâmil Bir Zât İmiş. Onunla Tanıştık, O Gece Berâber Sabaha Kadar Sohbet Ettik. Bana Seyahatimin Sebebini Ve Nereye Gideceğimi Sordu. Ben De Anlattım Ve İstanbul'a Gideceğimi Bildirdim. Bana; "oğlum, Bir Ricâda Bulunsam Acabâ Yerine Getirebilir Misin?" Dedi. "elbette Gücüm Yeterse Yaparım, Emrediniz." Dedim. O Da; "istanbul'a Gitmek İçin, Üsküdar'dan Geçmen Lâzım. Üsküdar'ın Doğancılar Semtinde Nasûhî Hazretlerinin Türbesi Vardır. Oraya Uğradığında Bizim Hürmetimizi Bildirip, Mübârek Rûhuna Yâsîn-i Şerîf, Üç İhlâs Ve Bir Fâtiha Okuyup Sevâbını Hediye Eder Misin?" Dedi. "peki, İnşâallah Emrinizi Yerine Getiririm." Dedim. Sonra Ona; "efendim! İstanbul'da Pek Büyük Velîler, Âlimler Olduğu Hâlde, Niçin Önce Nasûhî Efendiye Gitmemi Arzu Ettiniz?" Diye Sormaktan Kendimi Alamadım. O Da: "babam Kâdiriyye Yolunda Olgun Bir Velî İdi. O Hayatta İken Kıymetini Bilemeyip Nefsimin Hevâsı Peşinde Koştum. O Vefât Ettikten Sonra Da Huzûrum İyice Kaçtı. Birgün Babamın Yerine Bakan Halîfesi Bana; "ey Mübârek Hocamın Yâdigârı! Kıymetli Ömrünüzü Böyle Geçirip Giderseniz Sonunuz Hüsrân Olur. Mübârek Hocamızın Bize Bir Emânetisiniz. Zararın Neresinden Dönerseniz Kârdır. Geç De Olsa Bir Medreseye Gidip İlim Tahsîl Etseniz, Bir Velî Kulun Hizmetine Girip Kalb İlimlerini Öğrenip Buraya Gelseniz Ve Babanızın Yerine Geçseniz Ne Güzel Olur. Size Elimizden Geldiği Kadar Yardımcı Oluruz. Size Yakışan Budur." Dedi. "peki, Nereye Gideyim." Diye Sorduğumda Da; "edirne'de Tanıdığım Âlimler Var. Oraya Gidebilirsin." Deyince, Hazırlığa Başladım. İhtiyaçlarımı Tedârik Edip Yola Çıktım. Yolculuk Uzun Ve Yorucu Oluyordu. Vakti Gelince Namazlarımı Kılıyor, Akşamları Da Uygun Yerlerde Uyuyup Dinleniyordum. Bir Gün Dinlendiğim Bir Handa, Önümüzdeki Yolu Eşkıyâların Kestiğini, Geçenleri Soyduklarını Söylediler. Ben Onların Bu Sözlerine Aldırmayıp Allahü Teâlâya Tevekkül Ederek Yoluma Devâm Ettim. Yol Kesicilerin Bulunduğu Mahalle Yaklaştım. Karşı Tepenin Üzerinde Hareket Eden Bâzı Karartılar Görülüyordu. Belli Ki Onlardı. Gitsem Mi, Gitmesem Mi Diye Tereddüd İçinde Yürürken, Karşıdan Siyah Bir At Üzerinde Nûr Yüzlü, Sakallı Ve Heybetli Bir Zât Göründü. Yanıma Geldiğinde; "evlâd! Korkma, Gel Benimle." Diyerek Geri Döndü. Peşinden Yürümeğe Başladım. Eşkıyânın Bulunduğu Yerden Geçtikten Sonra Bana Dönerek; "bundan Ötesi Selâmettir. Yolun Açık Olsun, Allahü Teâlâ Yardımcın Olsun." Dedi Ve Kayboldu. Cenâb-ı Hak, İlim Öğrenmek Niyetimin Bereketiyle, Beni Eşkıyânın Şerrinden Bu Tanımadığım Mübârek Zâtın Vesîlesiyle Kurtarmıştı.
uzun Yolculuktan Sonra Üsküdar'a Geldim. Oradan İstanbul'a Sonra Da Edirne'ye Gidecektim. Üsküdar'da Yürürken İki Kimse Yanıma Sokuldu; "ey Efendi! Seni Üstâdımız Dergâhına Dâvet Ediyor. Lütfen Oraya Buyurunuz." Dedi. Beni Burada Kimse Tanımazdı. Üstelik Benim De Tanıdığım Bir Kimse Yoktu. Yine Rabbimize Tevekkül Edip; "peki Geleyim." Diyerek Peşlerine Düştüm. Dergâha Geldik. Dinlenmemi Söylediler. "beni Huzûruna Dâvet Eden Üstâdınızla Görüşeyim." Dediğimde; "üzülme, Vakti Gelince O Sizi Çağırır, Görüşürsünüz." Dediler. O Gece Sabaha Kadar Uyuyamadım. Kur'ân-ı Kerîm Okuyup, Namaz Kıldım. Allahü Teâlâya; "yâ Rabbî! Bana İlim, Amel Ve İhlâs İhsân Eyle." Diye Çok Yalvardım. Sabah Namazını Kıldıktan Sonra Bana; "şeyhimiz Seni Huzûruna Bekliyor." Dediler. İçeri Girdiğimde, Beni Eşkıyânın Elinden Kurtaran O Nûr Yüzlü Zât Karşımda Duruyor, Bana Tebessüm Ediyordu. Hayretimden Dona Kalmışım. Aklım Başıma Geldiğinde Hemen Eğilip Elini Öptüm. Sonra Da; "muhterem Efendim! Tehlikeye Girdiğimde Hayâtımın Kurtulmasına Sebeb Oldunuz." Derken, Sözümü Kesti Ve; "oğul! Ne Garip Kelâm Edersin. Seninle İlk Defâ Karşılaşıyoruz. Orada Senin Gördüğün Kimse Bu Vücûd Değildir. Cenâb-ı Hak Meleklerinden Birini Benim Sûretimde Oraya Gönderip, Seni Tehlikeden Kurtarmış." Diyerek Hâllerini Gizledi. Üç Gün Dergâhta Kalıp İstirahat Etmemi Emretti. Dışarı Çıktıktan Sonra, Bu Zâtın Kim Olduğunu Sordum. Nasûhî Efendi Olduğunu Söylediler. Üç Gün Cana Can Katan, Kalb Hastalıklarına Şifâ Olan Sohbetleriyle Şereflendim. Bereketli Teveccühleri İle Kalbim Aydınlandı, Haller Sâhibi Oldum. Üç Gün Sonra Huzûruna Çıktığımda Buyurdular Ki: "evlâdım! Şimdi Memleketine Geri Dön. Pederinin Dergâhında Makâmına Otur. Bu Yolun Âdâbına Uyarak Talebeleri Yetiştirmeye Çalış. Silsile-i Aliyye Büyüklerinin Rûhâniyetleri Seni Terbiye Ederler. O Zaman Yüksek Haller, Zevkler Sâhibi Olursun. Sana Duâ Ediyorum. Başın Dara Düştüğü Zaman Bizi Hatırla." Bu Sözleri Can Kulağımla Dinledim. Mübârek Ellerini Öptükten Sonra Vedâlaştım. Memleketime Gelip, Gördüğün Gibi Burada Talebelerin Başında, Onlara Yardımcı Olmaya Çalışıyorum. İşte Yukarıda Anlattığım Sebeplerden Dolayı Nasûhî Efendiyi Ziyâret Edip Okumanı İstedim." Dedi."
ilimde Ve Fazîlette Yüksek Bir Zât Olan Muhammed Nasûhî Hazretleri, Güzel Ahlâk Sâhibiydi. Riyâzet, Nefsin İstediklerini Yapmamak Ve Mücâhede, Nefsin İstemediklerini Yapmak Sûretiyle Allahü Teâlânın Rızâsına Kavuşmaya Çalışırdı. Uzun Müddet Halvette Kalırdı. Recep Ayının Başında Halvete Girip, Ramazân-ı Şerîf Bayramında Halvetten Çıkardı. İki Erbaîn (kırk Gün) Ve Bir Îtikâf Müddeti (on Gün) Halvette Kalırdı. 1696 (h. 1108) Senesinde On Erbaîn Müddeti Yâni Dört Yüz Gün Müddetle Erbâinde Kalmıştı. Ramazan Ayının Son On Günündeki Îtikâfdan Başka Olan Halvet Ve Erbaînlerinde Yirmi Dört Saatte Bir Yemek Yerdi. Yağlı Ve Tuzlu Yiyeceklerden Sakınırdı.yediği Tuzsuz Çorba Ve Tuzsuz Ekmeğin Hepsi Otuz Dirheme (yaklaşık 150 Gr) Ulaşmazdı. Erbaîn Ve Halvetlerde Oruçlu Olduğu Gibi, Diğer Zamanlarda Pazartesi Ve Perşembe Günleri Ve Arabî Ayların 13, 14 Ve 15. Günlerinde Oruç Tutardı. Her Gün Evvâbîn, Tesbih, Teheccüd, İşrak Ve Duhâ Namazlarını Devamlı Kılardı. Halvet Ve Erbaînlerde Peygamber Efendimizin Rûhuna Bir Fâtiha Üç İhlâs Okurdu. Diğer Peygamberlerin, Dört Halîfenin, Aşere-i Mübeşşerenin Diğer Eshâb-ı Kirâmın, Müctehid İmâmların, Tasavvuf Büyüklerinin De Ruhlarına Üç İhlâs Bir Fâtiha Okurdu. Özellikle Hasan-ı Basrî, Cüneyd-i Bağdâdî, Seyyid Yahyâ Şirvânî, Sultan Şâbân-ı Velî, Pîri Ve Mürşîdi Karabaş Ali Efendinin Ruhları İçin Okur, Her Birinin Rûhu İçin Ayrı Ayrı Duâ Ederdi.
nasûhî Efendinin, Ali Alâeddîn Efendi, Fadlullah Efendi, Fahreddîn Muhammed Efendi İsimli Oğullarından Nesli Devâm Etmiştir. Fadlullah Efendinin Kızının Oğlu İbrâhim Affet Efendinin Neslinden Nasûhîzâdeler Diye Ulemâdan Bir Âile Devâm Etmiştir.
nasûhî Efendinin Tasavvufta Tâkib Ettiği Yola Kendisinden Sonra Gelen Talebeleri Ve Sevenleri Tarafından Nasûhiyye Adı Verildi.
nasûhî Efendinin Tasavvuftaki Yolu Olan Nasûhiyye Yolunu Devâm Ettiren Halîfeleri İse Şunlardır:
1) Oğlu Şeyh Alâeddîn Efendi. 2) Şâbân Efendi. 3) Şâbân Efendinin Oğlu Mustafa Efendi. 4) Konurapa Şeyhi Muhammed Efendi. 5) Mudurnu Şeyhi Muhammed Efendi. 6) Serezli El-hac Ömer Dede. 7) Mudurnu Şeyhi Abdullah Reşîd Efendi. 8) Ankara Şeyhi Derviş Hasan Efendi. 9) Arâkiyeci Mustafa Dede. Bunlar Nasûhî Hazretlerinin İcâzetli Halîfeleridir. Vazîfe Verilmemiş Olan Pekçok Talebesi Vardı.
nasûhî Muhammed Efendinin Belli Başlı Eserleri Şunlardır:
1) Tefsîr-i Şerîf: on Cildlik Bir Eserdir. 2) Risâletü'l-fahriyye, 3) Risâletü'r-rüşdiyye, 4) Risâletü'l-velediyye, 5) Şuabü'l-îmân, 6) Şerh-i Gazel-i Niyâzî-i Mısrî.
nasûhî Hazretlerinin Peygamber Efendimize Muhabbet Ve Sevgilerini İfâde Eden Pekçok Şiirleri Vardır. Bunlardan Birisi Şöyledir:
yâ Resûlallah!
eyleyen Uşşâk-ı Şeydâ Dâimâ
tal'atındır Yâ Resûlallah Senin
derd İle Âh Ettiren Subh U Mesâ
hasretindir Yâ Resûlallah Senin!
rûz Ü Şeb Kârım Benim Efgân Eden
nâr-ı Hasretle Dilim Sûzân Eden
dembedem Bu Gözlerim Giryân Eden
furkatındır Yâ Resûlallah Senin!
asfiyânın Gördüğü Lutf-i Hüdâ
evliyânın Sürdüğü Zevk Ü Safâ
enbiyânın Bulduğu Rifa't Şehâ
devletindir Yâ Resûlallah Senin!
merhamet Kıl Ben Garîb Âvâreye
mücrimim Rahm Eyle Yüzü Kâraya
şefkat Etmek Bîkes Ve Bîçâreye
âdetindir Yâ Resûlallah Senin!
eş Şefîü'l-müznibîn Nûr-ı Ahad
kendi Bendendir Nasûhî Kılma Tard
bâb-ı Lutfundan Kerem Kıl Etme Red
ümmetindir Yâ Resûlallah Senin!
kerâmet Ve Menkîbeleri
arzu Eden Gelsin
muhammed Nasûhî Efendi, Bir Ara Üç Gün Müddetle Sevenlerinden Birinin Dâveti Üzerine Hava Değişikliği İçin Çamlıca Civârındaki Bulgurlu'ya Gitti. Bulgurlu'ya Gelişlerinin İlk Gecesi, Gece Yarısından Sonra Teheccüd Namazını Kıldıktan Sonra Yanında Bulunanlara; "bize Bugün Üsküdar'a Gitmek Gerekiyor. Hizmeti Yerine Getirdikten Sonra İnşâallah Yine Geliriz. Arzu Eden Bizimle Gelebilir." Buyurdu. Sabah Namazını Kıldıktan Sonra Üsküdar'a Gelmek Üzere Yola Çıktı.yolda Karşısından Derviş Kıyâfetli Biri Geldi Ve; "ben Duâcınız Da Efendime Gidiyordum. Dergâhınıza Vardım. Efendim Hazretleri (yâni Siz) Bulgurlu'dadır." Dediler. Çok Şükür Efendime Burada Kavuştum. Size Gelişimin Sebebi, Üsküdar'da Bülbülderesi Denilen Yerdeki Bir Mağarada, Nakşibendiyye Yolu Mensuplarından Şâh Haydar Adında Bir Zât Vardı. Bu Zât Kimsenin İşine Karışmayan, Haram İşlememek İçin İnsanlardan Uzak Yaşamaya Gayret Eden Biriydi.ömrünün Sonuna Doğru Bana; "artık Dünyâ Hayâtım Bitmek Üzeredir. Vefât Ettiğimde Cenâzemi Yıkamak, Namazımı Kılmak, Kabre Koymak Ve Telkînimi Vermek Üzere Nasûhî Hazretlerinin Vekil Olmasını İstirhâm Ediyorum. Bu Vasiyetimi Unutma Ve Başkaları Yapmak İsterlerse Mâni Ol. Vefâtımı Ve Vasiyetimi Ona Bildirmene Lüzum Yok. Ona Allahü Teâlâ Bildirir." Buyurdu.lâkin Duâcınız İşgüzârlık Yapıp Kendiliğimden Geldim. Bu Gecenin Son Üçte Birinde Vefât Etti." Dedi. Nasûhî Hazretlerinin Yanında Bulunan Talebeleri, Onun Bir Kerâmetini Daha Gördüler. Vefât Eden Zâtın Dediği Gibi Oldu. Nasûhî Hazretleri Talebeleriyle Birlikte Bülbülderesine Geldi. Kabrini Kazdırdı.cenâzesini Yıkadı. Namazını Kılıp, Kabre Koydu Ve Telkînini Verdi.
acele Tövbe Et
sarayda Vazîfeli Mehmed Ağa Anlattı: "sarayda, Enderûndan Yetişmiş Bir Ağa, Üsküdar'daki Konağında Oturuyordu. Ben De Önceleri Onun Konağında Vazîfeliydim. O Günlerde, Doğancılar'da Nasûhî Efendinin Vefât Ettiği Duyuldu.cenâze Namazı Kılınmak Üzere Câmiye Götürülüyordu.talebeleri Mübârek Tabutu Omuzlarına Almışlar, Gözyaşları Arasında Ağanın Evi Önünden Geçerken, Ağa, Kalabalığı Görmeyeyim Diye Pencerelerin Perdelerini Kapattı. Çünkü Nasûhî Hazretlerinin Büyüklüğüne İnanmazdı. Ağa, O Gece Rüyâsında Büyük Bir Kalabalığın Pâdişâh Sultan Ahmed Hanı Beklediğini Gördü. Halk, Yolun Kenarlarına Dizilmişlerdi. Öyle Ki, Çarşının Aşağı Başından Ahmediye Câmiine Kadar Yollar Doluydu. Herkes Heyecanla Bekleşiyordu. Bâzılarına Niçin Beklediklerini Sorduğunda, Onlar; "pâdişâhımız, Nasûhî Efendi Hazretlerini Ziyârete Gelecek. Onun Gelmesini Bekliyoruz." Dediler. Bu Sırada Nasûhî Efendi, Pâdişâhın Geleceği İstikâmete Doğru, Beyaz Bir At Üstünde Göründü. Etrafında Talebeleri Vardı. Nasûhî Efendi, Ağanın Önünden Geçerken Durdu. Ona Dönüp; "allahü Teâlânın Sevdiği Kulları Sevmeyenler, Helâk Olur. Bu Düşmanlık, Onların Perişân Olmalarına Kâfidir. Sen Acele Tövbe Et Ki, Kurtulasın!" Buyurdu. O Sırada Uyanan Ağa, Sıkıntıdan Ter İçinde Kaldığını Gördü. Hemen Tövbe Edip, Abdest Aldı. İki Rekat Namaz Kılıp Kur'ân-ı Kerîm Okudu. Sevaplarınınasûhî Hazretlerinin Rûhuna Bağışladı. Bir Müddet Durdu. Hiç Âdeti Olmadığı Halde Dışarı Çıkıp Tek Başına Sokak Kapısını Açtı Ve Yola Çıktı. Hanımı Onun Alışılmamış Bu Hâli Sebebiyle Beni (karakulak Mehmed Ağayı) Çağırdı. Ağa Nereye Gidiyor Acabâ Tâkib Et Dedi. Ben De Ağanın Arkasınca Gittim. Ağa Doğancılar'a Geldi. Nasûhî Efendinin Dergâhına Girdi. Ben De Varıp Bir Köşeye Gizlendim. Ağanın Hareketlerini Tâkib Ettim. Sabah Namazını Kıldıktan Sonra, Nasûhî Hazretlerinin Türbesine Girdi. Kabr-i Şerîfinin Başında Bir Mikdar Durduktan Sonra, Kur'ân-ı Kerîm Okudu. Oradan Çıkarak Evine Döndü. Ben De Geri Dönüp Gördüklerimi Hanımına Anlattım. Hanımı Ağaya, Bilmiyormuş Gibi Gece Nereye Gittiğini Sordu. Gittiği Yeri Ve Gidiş Sebebini Anlattırdı. Hanımı Ağadan Dinlediklerini Daha Sonra Bana Nakletti."
bu Zamandan Sonra, Nasûhî Hazretlerinin Sevenlerinden Olan Ağa, Dergâhının Devamlılarından Oldu.
kaynaklar
1) Vekâyiü'l-füdelâ; C.2, S.432
2) Sicilli Osmânî; C.4, S.557
3) Mu'cemü'l-müellifîn; C.12, S.80
4) Esmâü'l-müellifîn; C.2, S.314
5) Sefînetü'l-evliyâ; C.4, S.31
6) Tezkire-i Sâlim; S.669
7) Osmanlı Müellifleri; C.1, S.176
8) Tam İlmihâl Seâdet-i Ebediyye; (49. Baskı) S.1129
9) Îzâhü'l-meknûn; C.2, S.438
10) Üsküdar Târihi; S.239, 373
11) Menâkıb-ı Nasûh-i Üsküdârî