Behaeddin Buhari, çok büyük bir evliya. 

Bu zatın zamanında, nur ile doldu dünya.

Bir gün, bir talebesi, huzuruna gelerek,

Dedi: (Alamıyorum namazdan manevi zevk.

Tasavvuf hallerim de, gittikçe kaybolmakta.

Bana, bir tavsiyeniz olacak mı bu babta?)

Buyurdu ki: (Yediğin lokmalara dikkat et.

Yemek adabına da, eyle hem tam riayet.)

Araştırdı talebe yedikleri taamı.

Gördü ki, helal yoldan kazanılmış tamamı.

Gelip arz eyledi ki: (Yediğimiz her yemek,

Helal olup, haram şey karışmış değildir pek.)

Buyurdu ki: (Evladım, git az daha araştır.

Muhakkak bu hususta, başka bir hata vardır.)

Nihayet öğrendi ki, o araştırdığında,

Şüpheli tek bir odun yakılmış ocağında.

Bu günahtan ötürü, etti tövbe, istiğfar.

O iyi hallerini kazandı yine tekrar.

Bir gün de, biri ona eylemişti hakaret.

Ona, bir karşılıkta bulunmadı o Hazret.

Bilakis tebessümde bulundu ona yine.

Lakin o, hastalanıp, geldi ölüm haline.

Hatasını anlayıp, pişman oldu bu sefer.

Af etmesi için de, gönderdi ona haber.

O Allah adamı da, o yoldan geçiyordu.

Hanesine girerek, (Nasılsın?) diye sordu.

O, (Hastayım) deyince, buyurdu: (Hak teâlâ,

Tek şifa vericidir, sana da versin deva.)

O anda iyileşip, ayağa kalktı binden.

Dedi ki: (Çıkarmayın, beni siz kalbinizden.

İncittim kalbinizi, pişmanım şimdi fakat.

Beni af eyleyin de, eylesin kalbim rahat.)

Buyurdu ki: (O zaman, incinmişti kalbimiz.

Şimdi gönül aynası, size karşı tertemiz.

Ve lakin şunu bil ki, Allah dostu veliler,

Kınından uryan olmuş, bir kılıç gibidirler.

Fakat o kişilerin, çoktur merhametleri.

O kılıçla, kimseye vurmazlar kendileri.

İnsanlar, kendisini gelip vurur onlara.

Belasını arayan, sataşır o zatlara.)

O kimse memnun olup, istedi bir nasihat.

Buyurdu ki: (Nefsine, bir lahza verme fırsat.

Daim baskı altında bulundur ki nefsini,

Yoksa o, baş kaldırıp, bastırır, ezer seni.

Ne kadar muhalefet eder isen nefsine,

O kadar kavuşursun, iyi neticesine.

Çünkü nefse uymamak, hep iyilik getirir.

Her dert ve musibet de, ona uymaktan gelir.)