Emretti Hak teâlâ hem Cibril-i emine,

Ki, En'am suresini, indirsin Habibine.

Yetmiş bin melek ile, indi yere Cebrail.

Resul'ün huzuruna, bir anda oldu dahil.

Sureyi, Rabbimizden aldığı gibi yine,

Okudu âyet âyet, Allah’ın Habibine.

Resulullah o akşam, çağırdı Sahabeyi.

Ki, okusun onlara, nazil olan sureyi.

Sahabenin cümlesi, vahyi dinlemek için,

Toplandılar evinde Hazret-i Aişe'nin.

Herkes tamam olunca, yaktılar bir kandili.

Ve lakin biraz sonra, azaldı ışık hayli.

Bu sefer Resulullah, verdi ki şöyle emir:

(Kandilin ışığını çoğalt ya Eba Bekir!)

O, getirdi ise de iş bu emri yerine,

Ve lakin biraz sonra, azaldı ışık yine.

Hazret-i Ebu Bekr'e, yine Fahr-i kainat,

Buyurdu: (Ya Eba Bekr, ışığı yine çoğalt!)

Yağının bittiğini anlayıp o bu kere,

Arz edince durumu Hazret-i Peygambere,

Buyurdu: (Gece vakti, gidip yağ alamayız.

Ama bu sureyi de, lazımdır okumamız.

Öyleyse ya Eba Bekr, sen, kendi tükrüğünden,

O kandilin içine, bir miktar damlat hemen.)

(Peki ya Resulallah!) diyerek o bu defa,

Kalkıp, Resulullahın emrini etti ifa.

Aişe-i Sıddıka, ediyor ki rivayet:

(Babam, işbu emre de eyleyince riayet,

Öyle fazlalaştı ki, ışığı o kandilin,

Kamaştı hep gözleri, bilcümle sahabinin.)

O zaman: (Bu kandili, hiç söndürmeyin!) diye,

Emretti Resulullah, Hazret-i Aişe'ye.

O da, Resulullaha, hemen (Peki!) diyerek,

Söndürmedi onu hiç, kendisi sönene dek.

Hazret-i Aişe'nin, evinde o böylece,

Hiç fasıla vermeden, yanıp durdu çok gece.

Sonradan bir münafık, oldu buna muttali.

Çok hayretine gitti, o kandilin bu hali.

Ve kandile, kem gözle bakınca o münafık,

Azalıp söndü birden, yanmadı daha artık.

Onun kötü nazarı, söndürünce kandili,

Gönderdi Hak teâlâ, Hazret-i Cebrail'i.

Geldi Resulullaha Cibril aleyhisselam.

Dedi ki: Hak teâlâ, gönderdi sana selam.

Buyurdu: (Kullarımdan, vardır ki bazıları,

Çok şeye zarar verir onların nazarları.

Kandilin sönmesine, olmasaydı o sebep,

Ta kıyamete kadar, yanacaktı böyle hep.)