Sevdiklerinden biri vardı ki bu kişinin,

Bir gün gitti pazara, atını satmak için.

Giderken düşündü ki: (Sattığımda bu atı,

Eğer alabilirsem istediğim fiyatı,

Onun şu kadarını, Abdullah Alevi’ye,

Götürüp, bizatihi edeceğim hediye.)

Bu düşünce içinde, pazara geldi bu zat.

İstediği fiyata, az sonra satıldı at.

Lakin atı satıp da, ücretini alınca,

Unuttu bu nezrini, hanesine varınca.

Abdullah-ı Alevi, o gün görüp bu zatı,

Çağırıp buyurdu ki: (Sattın mı bugün atı?)

(Evet, sattım efendim) dedi ise de o zat,

Yine de, o nezrini hatırlamadı fakat.

(İstediğin fiyatı verdiler mi?) deyince,

O zaman, bu nezrini hatırladı hemence.

Dedi ki: (İstediğim fiyatı ondan aldım.

Fakat bir nezrim vardı, şu anda hatırladım.)

Buyurdu: (Benim dahi, maksadım buydu zaten.

Yani seni günahtan kurtarmaktı esasen.)

O kişi çok sevinip, eda etti nezrini.

Daha çok bilmiş oldu, bu zatın kıymetini.

Bir gün de, uzak yerden bu velinin evine,

Bir gurup geliyordu, onun ziyaretine.

Ve lakin bu beldeye yaklaştığında onlar,

Gece yarısı olup, uykudaydı insanlar.

Yorgun ve aç idiler, geç idi lakin vakit.

Yiyecek bulmak için, değildi hiç müsait.

Çaresizlik içinde düşünürken böylece,

Biri, yemek getirdi önlerine o gece.

Sonra öğrendiler ki, Abdullah-ı Alevi,

Onlara, kendi bizzat getirmiş o yemeği.

Abdullah-ı Alevi, uzak diyarda olan,

Birisiyle görüşmek isteseydi ne zaman,

Talebeden birine, (Onu çağır!) diyordu.

O da, yüksek ses ile onu çağırıyordu.

O çağrılan kişi de, bu sesi işiterek,

Geliyordu anında (Buyur, Lebbeyk!) diyerek.

Talebesinden biri, anlatır ki şöylece:

Bir defa, üstadımla yola çıktık bir gece.

Bir mahale gelince, bana buyurdular ki:

(Şeyh Ömer’i çağır da, olsun bize mülaki.)

(Peki efendim) deyip, çıkarak bir tepeye,

Seslendi: (Ya şeyh Ömer, gel filanca beldeye!)

Daha ilk seslenişte, verdi ki şöyle cevap:

(Lebbeyk, peki efendim, geliyorum derakap!)

Çok uzak bir diyarda olduğu halde bile,

Derhal gelip görüştü, Abdullah Alevi’yle.