Hediye kabilinden bal gönderdi bir kere.

Peygamber Efendimiz, hediyeyi alarak,

Kabını, o kadına gönderdi boş olarak.

Lakin kap dolu geldi o kadının eline.

Üzüldü kadıncağız, geriye geldiğinde.

Bu üzüntü içinde, hiç vakit geçirmeden,

Gelip, Resulullah'a arz etti bunu hemen.

Dedi: (Bal göndermiştim bu gün size hediye.

Kabul olmadı mı ki, aynen geldi geriye?)

Peygamber Efendimiz buyurdu ki cevaben:

(Senin o hediyeni, alıp kabul ettim ben.

Geri gelen bal ise, ilahi bir nimettir.

Senin o hediyene verilen berekettir.)

Kadın, Resulullahtan bu cevabı alarak,

Geri geldi evine, çok sevinçli olarak.

Onu, çocuklarıyla yediler senelerce.

Yine de bir azalma hiç olmadı zerrece.

Ve lakin bir gün o bal, kabından alınarak,

Daha başka bir kaba konuldu yanılarak.

Çok zaman geçmedi ki, o günden itibaren,

Günden güne azalıp, bal tükendi tamamen.

Bunu haber alınca buyurdu ki o Server:

(Gönderdiğim o kapta dursaydı o bal eğer,

Onu, dünya durdukça yerlerdi de insanlar,

Yine de bir azalma olmazdı zerre kadar.)

Süleyman Nebi gibi, yine Server-i âlem,

Bilcümle hayvanların dilinden anlardı hem.

Ve Düldül ismindeki kendi katırına da,

(Yere çök!) buyurunca, çöküyordu o anda.