Abdülkadir Geylani, bir mahalden geçerken,

Gördü iki kimseyi, münakaşa ederken.

Birisi hıristiyan, müslümandı öteki.

Sordu: (Münakaşaya sebep olan şey ne ki?)

Müslüman arz eyledi: (Bu diyor ki kininden:

Bizim peygamberimiz, üstündür sizinkinden.

Ben ise, şiddet ile itiraz ediyorum.

Bizim Peygamberimiz, daha üstün diyorum.)

Abdülkadir Geylani, dinleyip müslümanı,

İsbata davet etti hıristiyan olanı.

Buyurdu ki: (Ey kişi, madem ki böyle dersin,

Peki sen bu fikrini, nasıl isbat edersin?)

Hıristiyan dedi ki: (Bizim peygamberimiz,

Ölüyü diriltiyor, o, üstündür şüphesiz.)

Buyurdu ki: (Ey kişi, ben peygamber değilim.

Sadece o Resulün ümmetinden biriyim.

Eğer ben diriltirsem bir ölüyü ansızın,

Hazret-i Muhammed'e sen de inanır mısın?)

(İnanırım) deyince, buyurdu: (Öyle ise,

Çok eski, harab olmuş bir kabir göster bize.)

Gösterdi hıristiyan ona eski bir kabir.

Gitti kabir yanına, esseyyid Abdülkadir.

Buyurdu: (Burda yatan, bir kadındır ve hatta,

Şarkıcılık yaparmış hem de hal-i hayatta.

İster, şarkı söylerken onu ben dirilteyim.

Yahut nasıl istersen söyle, öyle edeyim.)

Hıristiyan, buna hiç ihtimal vermeyerek,

Dedi: (Madem dirilsin, o şarkı söyleyerek.)

Buyurdu ki: (Ey kişi, şunu da söyle peki.

Ölüyü diriltirken, ne derdi İsa Nebi?)

Dedi: (Bizim Peygamber, der idi ki: Ey filan!

Allah'ın izni ile, diril kalk mezarından.)

Abdülkadir Geylani, dönüp hıristiyana,

Buyurdu: (Öyle ise, dikkat eyle bu yana.)

Gösterdiği mezara dikkatlice bakarak,

Buyurdu ki: (Allah'ın izni ile diril, kalk!)

O anda, boydan boya yarıldı kabir birden.

Dirilip kalktı kadın, hem de şarkı söylerken.

Bir müddet öyle kalıp, sonra da birden bire,

Yine ölü olarak, giriverdi kabire.

Bu büyük kerameti görüp o hıristiyan,

Şehadeti söyleyip, hemen oldu müslüman.

Sonra Gavs-ül a’zamın sarılıp ellerine,

O andan itibaren, girdi tam hizmetine.