Hatice validemiz, Resulle sözlü iken,

Şöyle haber gönderdi kendisine gizliden:

(Etraftan diyorlar ki, sen bu zenginliğinle,

Nasıl evleniyorsun, öyle fakir biriyle?

Bu dedikoduları, etmek için bertaraf,

Çeyiz diye, az bir şey gönder de, olmasın laf.

Ben, o gelen şeyleri, çoğaltıp bendekiyle,

Herkese gösteririm, senden gelen mal diye.)

Peygamber Efendimiz, alınca bu haberi,

Bu dedikodulardan, mahzun oldu kalpleri.

Zira göndermek için, Hazret-i Hatice’ye,

Hiç de malik değildi, az bile bir akçeye.

Kimden ödünç alayım? diye düşünür iken,

Hazret-i Ebu Bekir aklına geldi birden.

Ve onun dükkanına yürüdü bir an önce.

Kapıda karşıladı, o, Resulü görünce.

Ve şöyle arz etti ki: (Bir şey mi üzdü sizi?

Düşünceli görürüm zira hazretinizi.)

Buyurdu: (Ya Eba Bekr, bugün ben Hatice’ye,

Göndermem gerekiyor birşeyler çeyiz diye.)

O dedi: (Bu iş kolay, niçin üzülüyorsun?

Benim ne malım varsa, yoluna feda olsun.

Az önce haber aldım, bir kervanım gelecek,

Şam’a göndermiş idim, şimdi şehre girecek.

Tam yetmiş deve olup, yüklüdür çok mal ile.

O kervan sizin olsun, hem bütün mallariyle.

Kervanı, Hatice’ye gönder çeyiz olarak.

Yeter ki kalbinize, toz konmasın en ufak.)

O esnada, kervan da göründü uzaklardan.

Dedi: (Bakın göründü, geliyor işte kervan.)

Durdurdu daha sonra, o gelen kervanını.

Ve ipek kumaşlarla, donattı her yanını.

Hem görmeleri için, bunu cümle halkın da,

Dolaştırdı kervanı, Mekke sokaklarında.

Mekke halkı görünce, yetmiş yüklü deveyi,

Dediler: (Hiç görmedik, böyle çok hediyeyi.)

Nihayet geldi kervan Hatice’nin evine.

Onu kıskananların, ateş düştü kalbine.

Böylece, sayesinde Hazret-i Ebu Bekr’in,

Rahatladı kalpleri, Hazret-i Peygamberin.

Hazret-i Ömer dahi, ediyor ki rivayet:

Hazret-i Ebu Bekr’i, bir gün ettim ziyaret.

Tutmuş ovalıyordu, bir eliyle dilini,

Sual ettim kendinden bu işin hikmetini.

Dilini göstererek, dedi ki: (Ey kardeşim!

Beni, çok zararlara uğrattı işbu dilim.)

Hazret-i Ebu Bekir, bilhassa bundan sebep,

Bir taş bulundururdu dilinin altında hep.