Hatice validemiz Resul'le nişanlıyken,

Şöyle haber gönderdi o Resul'e gizliden.

(Etraftan diyorlar ki: Sen bu zenginliğinle,

Nasıl evleniyorsun öyle fakir biriyle?

Bu dedikoduları bertaraf etmek için,

Bizim eve, az bir şey çeyiz gönderir misin?

Ben, o gelen şeyleri, çoğaltıp bendekiyle,

Herkese gösteririm senden gelen mal diye.)

Allah'ın Sevgilisi, alınca bu haberi,

İnsanlık icabıyla mahzun oldu kalpleri.

Zira göndermek için hazret-i Hatice'ye,

Hiç de malik değildi, az bir mal ve akçeye.

Kimden ödünç alayım? diye düşünür iken,

Hatırına, hazret-i Ebu Bekr geldi birden.

Ve onun dükkanına yürüdü bir an önce.

Kapıda karşıladı, o, Resul’ü görünce.

Dedi: (Sevgili dostum, bir şey mi üzdü sizi?

Düşünceli görürüm zira hazretinizi.)

Buyurdu: (Ya Eba Bekr, bu gün ben Hatice'ye,

Göndermem gerekiyor bir şeyler çeyiz diye.)

Dedi ki: (Bu iş kolay, niçin üzülüyorsun?

Benim ne malım varsa, yoluna feda olsun.

Az önce haber aldım, bir kervanım gelecek,

Şam'a göndermiş idim, şimdi şehre girecek.

Hepsi yetmiş devedir, yüklüdür çok mal ile.

O kervan sizin olsun bilcümle mallarıyle.

Kervanı, Hatice'ye gönder çeyiz olarak.

Yeter ki, kalbinize toz konmasın en ufak.)

O dediği kervan da, şehire girdi o an.

Dedi: (Bakın göründü, geliyor işte kervan.)

Hazret-i Ebu Bekir, durdurdu kervanını.

İpekli kumaşlarla, donattı her yanını.

Hem görmeleri için bunu insanların da,

Dolaştırdı kervanı Mekke sokaklarında.

Mekke halkı görünce yetmiş yüklü deveyi,

Dediler: (Hiç görmedik böyle çok hediyeyi.)

Ateş düştü kalbine Onu kıskananların.

Ve eridi içleri, kötü fesatçıların.

Hatice validemiz yirmibeş yıl, berdevam,

O Server'e hizmette gösterdi çok ihtimam.

Mesela Resulullah üzülseydi bir şeye,

Eve gelip söylerdi, hazret-i Hatice'ye.

Peygamber Efendimiz, ona bir gün dedi ki:

(Ey Hatice, Rabbimiz bana emreyledi ki,

Müjde ver Hatice'ye, de ki, Allah, Cennette,

Sana, beyaz inciden köşk verecek elbette.

Olmayacak orada sıkıntısı, kederi.

Artacak ebediyen hem dahi nimetleri.)