Resulullah, Bedir’den zaferle döndüğünde,

Pay etti esirleri Eshabına o günde.

Esirler hakkında bir vahiy olmadığından,

İstişare eyledi, Eshabiyle o zaman.

Müşavere sonunda, verdi ki şöyle karar:

Fidye karşılığında onları bırakalar.

Sonra, her bir esirin mal varlığına göre,

Verecekleri fidye, tesbit oldu bu kere.

Esirler arasında ve lakin o Resul’ün,

Amcası Abbas dahi bulunuyordu o gün.

Buyurdu ki: (Ya Abbas, kendin ile Ukayl'in,

Fidyesini öde ki, iyidir senin halin.)

Dedi ki: (Ya Muhammed, ben müminim bir kere.

Kureyş, beni zor ile getirdiler Bedir'e.)

Buyurdu: (Allah bilir iman eylediğini.

Doğruysa, Hak teâlâ verir onun ecrini.

Ve lakin görünüşte, aleyhimizdesin sen.

Kurtuluş fidyesini vermelisin bu yüzden.)

Dedi ki: (Ya Muhammed, hiç malım yok ki benim.

İstediğin fidyeyi, ben nereden vereyim?

Evet, sekizyüz dirhem, elimde vardı yalnız.

Ganimet malı diye, onu da siz aldınız.)

Buyurdu ki: (Ya Abbas, bana böyle diyorsun.

Peki, o altınları niçin söylemiyorsun?)

Abbas, hayret içinde dedi: (Hangi altınlar?)

Peygamber Efendimiz buyurdular ki tekrar:

(Hani sen ayrılırken Mekke'den Bedir için,

Hanımın Ümmü Fadl'a onları vermiş idin.

O zaman, yanınızda kimse yoktu odada.

Altınları verirken, dedin ki o arada:

Bu seferde, başıma ne gelecek bilemem.

Bir felaket olur da, geriye dönemezsem,

Şu kadarı senindir, şu kadarı da Fadl'ın.

Bunlar da Ubeydullah, Kusem ve Abdullah'ın.

İşte, ona verdiğin o altınlar ne oldu?)

Diye sual edince, Abbas’ın rengi soldu.

Dedi ki: (Ya Muhammed, yemin ederim ki ben,

O gün, o altınları hanımıma verirken,

Yanımızda hiç kimse yok idi asla o gün.

Sen bunları nereden ve nasıl biliyorsun?)

(Hak teâlâ bildirdi) deyince Resulullah,

Dedi ki: (Öyle ise, hak Peygambersin Vallah.

Şehadet ederim ki, Allah'ın Resulü'sün.)

Ve şehadet getirip, müslüman oldu o gün.

Resulullah, Mekke'de vazife verdi ona,

Göz kulak olacaktı müminlere orada.

Hem de olup biteni hemen öğrenecekti.

Ondan, Resulullah'ı haberdar edecekti.