Aişe-i Sıddıka hazretlerine bir gün,

İftira etmişlerdi münafıklar büsbütün.

Üzüldü Resulullah bu sözler sebebiyle.

İstişare eyledi, hemence Eshabiyle.

Hazret-i Ömer’le de konuşarak o Server,

Sordu ki: (Sen bu işe, ne diyorsun ya Ömer?)

Dedi: (Ya Resulallah, bu sözler hep yalandır.

İnanmayın, hepsi de büyük bir iftiradır.

Böyle sözler, yakışmaz bir müslüman kişiye.

Elbette imanlı ve tertemizdir Aişe.)

Onun bu sözlerine, tam muvafık olarak,

Bir âyet-i kerime gönderdi cenab-ı Hak.

Ve şöyle buyurdu ki bu âyette Rabbimiz:

(Onu duyduğunuzda, şöyle demeliydiniz:

Bu sözler, müslümana yakışmayan laflardır.

Hâşâl, bunların hepsi, büyük bir iftiradır.)

Yine Resul-i ekrem, hadis-i şerifinde,

Ömer ibnil Hattab’ın, buyurdu ki methinde:

İslam dini, mahşerde, insan şekli alarak,

Gelir güzel surette ve süslenmiş olarak.

Onun kim olduğunu bildiği halde yine,

Allah, (Sen kimsin?) diye sorar islam dinine.

(Ben islamım) deyince o da cevap olarak,

(Öyleyse Cennete gir!) buyurur cenab-ı Hak.

İslam da cevabında arz eder ki: (İlahi!

Beni aziz tutup da, ikram edeni dahi,

Bugün sen aziz tutup, ikram eylemedikçe,

Girmem asla cennete, o kulun girmedikçe.)

Ona, Hak teâlâdan şöyle bir hitap gelir:

(Seni aziz tutanı, kim ise, bul da getir!)

Ömer ibnil Hattab’ı, bulup, tutar elinden,

Sonra, yüksek bir sesle, arz eder şöyle hemen:

(Ya Rabbi, herkes beni horladığı bir anda,

Bu, beni aziz tutup, bulundu çok ikramda.)

O zaman Hak teâlâ, şöylece hitab eder:

(Peki, götür Cennete, onu dahi beraber.)

Lakin o, yine durup, Cennete girmez o an.

Bir niyazda bulunur, yine Hak teâlâdan.

Der ki: (Hal-i hayatta olduğu günden beri,

Ta kıyamete kadar, bu zatı sevenleri,

Cennete göndermezsen benim ile şu saat,

İletmem bu kulunu Cennete ben de bizzat.)

O zaman Hak teâlâ buyurur: (Öyle ise,

Peki, al onları da, kalmasın tek bir kimse.)

Safların arasında dolaşır islam dini.

Arar bulur, bilcümle onun sevenlerini.

Hazret-i Ömer ile, onlar da hep birlikte,

Ebediyen cennete girerler böylelikle.