Aişe validemiz anlatır ki şöylece:

Kandilimizin yağı kalmamıştı bir gece.

Resulullah, o akşam geldiğinde mescitten,

Işık olmadığını arz ettim Ona hemen.

Buyurdu: (Ya Aişe, bir ışık ister misin,

Ki, ona yağ ve fitil asla icab etmesin?)

Dedim: (Ya Resulallah, isterim, o nerde var?)

O zaman bana bakıp, tebessüm buyurdular.

O anda nur saçıldı dişleri arasından.

Aydınlandı hanemiz o nurun ziyasından.

Öyle ki, o ışıkta bazımız ip eğirdik.

Bazımız da iyneyle oturup dikiş diktik.) 

Yine Resulullah'ın o mübarek cemali,

Nurluydu ondördüncü bir dolunay misali.

Hazret-i Aişe’nin evine geldi bir gün.

Bakıp güldü Aişe yüzüne o Resul’ün.

Ne için güldüğünü sual etti o Server.

Aişe validemiz izah etti bu sefer.

Dedi: (Ya Resulallah, bu gün, bir elbiseyi,

Dikerken, düşürmüştüm elimdeki iyneyi.

Çok aradım ise de, bulamamıştım yine.

Sen içeri girince, bulundu şimdi iyne.

Öyle aydınlandı ki nurundan zira evim,

İyneyi, rahatlıkla gördüm ve alıverdim.)

Bunları arz edince Aişe validemiz,

Ağlamaya başladı Peygamber Efendimiz.

Sebebi sorulunca, buyurdu ki o zaman:

(Ya Aişe, mahşeri hatırladım ben şu an.

Şöyle ki, ümmetimden o gün bazı kimseler,

Benim bu cemalimi hiç göremeyecekler.

İşte o ümmetimin halini hatırladım.

Onların durumuna üzülüp de ağladım.)

Yine Peygamberimiz, son hastalık anında,

Hazret-i Fatıma’yı çağırdı huzuruna.

Sinesine çekerek, birşeyler dedi önce.

Ağlamaya başladı o bunu öğrenince.

Az sonra, bir şey daha söyleyince o Server,

Ağlamayı bırakıp, gülüverdi bu sefer.

Aişe validemiz görüp onun halini,

Merak edip, hemence sordu şu sualini:

(Ya Fatıma, şaşırdım, taaccüp eyledim pek.

Olur mu bir arada hem ağlamak, hem gülmek?)

Dedi: (Babam ilk önce, vefat edeceğini,

Söyleyince, üzülüp ağlama tuttu beni.

Sonra da buyurdu ki: Ağlama ya Fatıma!

Ehl-i beytten ilk önce, sen gelirsin yanıma.

Bu müjde haberini duyunca kendisinden,

Bıraktım ağlamayı ve güldüm sevincimden.)