evliyânın Meşhurlarından. Nûrakûb Denilen Yerde Yaşamıştır. Doğum Ve Vefât Târihi Bilinmemekte Olup, On Sekizinci Asrın Sonlarında Yaşamıştır. Önce Zâhirî İlim Tahsîli İle Meşgûl Oldu Ve Tahsîlini Tamamladıktan Sonra Tasavvufta Yetişmek İçin Halvetî Tarîkatı Şeyhlerinden Şeyh Şâkir Nâmında Bir Zâta Talebe Oldu. Şâkir Efendinin Sohbetlerinde Yetişmekte İken Bu Hocası Vefât Etti. Bunun Üzerine Edirne’de Kâdirî Yolunun Rehberlerinden Şeyh Abdülkâdir Hazretlerine Talebe Oldu. Bu Zâtın Sohbetlerinde Kemâle Erip, İcâzet Almakla Şereflendi. Memleketi Nûrakûb’da İnsanları İrşâd İle Vazîfelendirildi. Bir Müddet İnsanlara Dîni Anlatip, Ö?reterek Bu Bilgilere Uymalarini Sa?ladi. Bu Hizmetinden Sonra Anadolu’ya Seyâhate Çikti. Anadolu’ya Gelince, Nakşibendî Yolunda Olan Bir Zâta Misâfir Olmuştu. Misâfir Oldu?u Zâtin lemeât-i Nakşibend adli Eserini Kopye Etmek, Yazmak İstedi. Bu İşle Meşgûl İken, Nakşibendiyye Yolunun Büyüklerinin Sirasiyla İsimlerini Ve Hayatlarinı Okudukça; “benim Baştan Beri Bu Yola Arzum Vardır. İlk Niyetim Bu Yola Girmekti. Acabâ Beni Bu Yolun Müntesibleri Arasına Kabûl Ederler Mi? Yoksa Mahrum Mu Kalırım?” Diye Düşünerek Çok Mahzun Oldu. O Gece Gördüğü Bir Rüyâ Üzerine Misâfir Olduğu Zâta Talebe Olarak Nakşibendî Yolunda Da Yetişti. İcâzet Alıp Memleketine Döndü. Bundan Sonra Dersleriyle, Sohbetleriyle Ve Hizmetleriyle Tanınan Çok Meşhur Bir Kimse Oldu. Huzûrunda Pekçok İnsan Toplanır, Sohbetini Dinlerlerdi.
bir Kerâmeti Şöyle Nakledilmiştir: Bir Gün Bulunduğu Beldenin İleri Gelenlerinden Birinin Evine Gitmişti. O Kimse Çok Kibirli Birisi Olduğundan, Şeyh Osman Efendiye Hiç Alâka Ve İltifât Göstermedi. Hattâ Pencereden Dışarıya Bakmaya Başladı. Şeyh Osman Efendi İse Bir Köşede Oturup Bekledi. Kibirli Ev Sâhibi Bir Ara Dönüp Arkasına Baktı. Odanın Üç Köşesinde Şeyh Osman Efendi Sûretinde Üç Ayrı Zât Oturuyordu. Çok Şaşırıp, Bu Nasıl Bir Hâldir, Diye Düşünürken, Tekrar Bakınca Şeyh Osman Efendiyi Yalnız Bir Halde Yerinde Oturuyor Gördü. Birdenbire Toparlandı. Onun Velî Bir Zât Olduğunu Anlayıp Çok Hürmet Ve İltifât Gösterdi. Sevenleri Arasına Katıldı. Şeyh Osman Efendinin Ve Talebelerinin Pekçok Hizmetinin Görülmesine İhtiyaçlarının Giderilmesine Vesîle Oldu.
şeyh Osman Efendinin Kabri Nûrakûb’da Dergâhının İçindedir. Çok Ziyâret Edilir.
kerâmet Ve Menkîbeleri
zifiri Karanlık
nakledilir Ki: Çok Karanlık Bir Gecede Talebesinden Biri İle Câmiye Gidiyordu. Hava Yağmurlu Ve Zifiri Karanlık İdi. Talebesi Elinde Bir Fener Tutuyor Ve Bu Fenerin Aydınlığında Gidiyorlardı. Yolda Şiddetli Yağmur Sebebiyle Fener Söndü. Yürümek İmkânsız Gibiydi. Bu Zor Durum Karşısında Talebesine Şu Feneri Bana Ver Bakalım, Diyerek Sönmüş Feneri Eline Aldı. Feneri Eline Alır Almaz, Fener Yanmaya Ve Etrâfı Aydınlatmaya Başladı. Böylece Yürüyüp Câmiye Gittiler.
kaynaklar
1) Bahr-ul-velâye, Süleymâniye Kütüphânesi, H.hüsnü Kısmı, No: 5799, V.474a
