Olmuştu ki hicretin onbirinci senesi.

Ve Safer yirmialtı, günlerden Cumartesi,

Buyurdu Resulullah cümle sahabilere:

(Bir ordu hazırlansın çıkmak için sefere!)

Hazret-i Üsame’yi çağırıp huzuruna,

kumandan tayin etti, Sahabe ordusuna.

Buyurdu: (Ey Üsame, çık Allah’ın ismiyle.

Yürü islam dinini yüceltmek gayesiyle.

Şam’a ve Filistin’e, oradan Darum’a git.

Baban, o topraklarda olmuştu zira şehid.

Allah’ın izni ile, git de o topraklara,

Çiğnet o zalimleri, develerle atlara.

Varacağın yerlere, öyle hızlı ve seri,

Git ki, geleceğinden olmasın haberleri.)

Sonra, kendi eliyle sancağı bağladı ve,

Hazret-i Üsame’ye verip çıktı minbere.

Buyurdu: (Üsame’nin babası olan Zeyd’i,

Hepiniz bilirsiniz, çok iyi bir kimseydi.

Nasıl kumandanlığa, o, çok layık idiyse,

Yine benim katımda, o nasıl sevgiliyse,

Oğlu Üsame dahi, emirliğe layıktır.

Onun dahi katımda, büyük değeri vardır.)

Üsame, ordusuyla vardı Cürf menziline.

Eshabın büyükleri tabiydi kendisine.

Hazret-i Ebu Bekir, Hazret-i Ömer, Osman,

Hazret-i Üsame’nin emrindeydi o zaman.

Üsame hazretleri, çıkmak için sefere,

Geldi Resulullaha veda etmek üzere.

Vedalaşıp, ordunun başına geçti hemen.

Gazaya çıkmak için harekete geçerken,

Annesi tarafından, kendisine bir haber,

Geldi ki: (Şu sırada hastalandı Peygamber.)

Takvimler yirmisekiz Safer’i gösterirken,

Sıtmaya yakalandı Resulullah aniden.

Bu haberi alınca, Üsame hazretleri,

Ziyaret etti tekrar evinde o Server’i.

Abdullah ibni Mes'ud anlatır ki: O günde,

Bazımız toplanmıştık o Server’in önünde.

Bize bakıp, o kadar ağladı ki hüznünden,

Akardı gözyaşları, mübarek nur yüzünden.

Sonra buyurdular ki: (Merhaba ey Eshabım!

Sizi, her sıkıntıdan hıfz eylesin Allah’ım.

Rızkınıza bereket ve hayır versin size.

Hepimiz bir gün elbet, döneriz Rabbimize.)

Dedik: (Ya Resulallah, ne için hazretiniz,

Eceliniz yaklaşmış gibi söz edersiniz?)

Buyurdu: (Veda vakti yaklaştı bu dünyaya.

Artık yakın olurum Allahü teâlâya.)