Şefaatçi ararlar, halk bundan halas için.

Önce Adem Nebinin varırlar huzuruna.

Bu sıkıntılarını söylerler önce ona.

Derler ki: (Ey babamız ve ey hazret-i Adem!

Sen Allah'ın Resulü, aziz ve şerifsin hem.

Halimiz pek fenadır, şefaat et ki bize,

Buyursun Hak teâlâ ne hüküm verir ise.

Artık hesabımıza başlasın ki Rabbimiz,

Zira bu sıkıntıya kalmadı takatimiz.)

Adem aleyhisselam, özür beyan ederek,

Nuh aleyhisselama buyurur onları sevk.

Bin sene müşavere ederek, sonra onlar,

Nuh aleyhisselamın huzuruna varırlar.

O da, layık görmeyip şefaate kendini,

İbrahim Peygambere söyler gitmelerini.

Onlar, yine bin sene ederek müşavere,

Giderler bu sefer de İbrahim Peygambere.

O da özür dileyip, geri çeker kendini.

Ve Musa Peygambere söyler gitmelerini.

O da özür dileyip, onlara der ki hemen:

(Talep edin siz bunu, gidip İsa Nebi'den.)

Ona gidip derler ki: (Ya İsa, bize acı!

Bu halden halas için, sen ol bize aracı.)

O da özür dileyip, buyurur ki onlara:

(Gidin siz bunun için Hatem-ül enbiyaya.

Çünkü Peygamberlerin Odur en şereflisi.

Odur Hak teâlânın en kıymetli Nebisi.

Hep Onun hürmetine var oldu bu kainat.

Siz şimdi gidip Ondan talep edin şefaat.)

Onlar bunu duyunca, pek fazla sevinirler.

Hemen Resulullahın minberine gelirler.

Derler ki: (Elbette sen, Habibisin Allah'ın.

Habib, en iyisidir bütün vasıtaların.

Biz, hazret-i Adem’e gittikse de ilk kere,

O, havale eyledi bizi Nuh Peygambere.

Ona gidip arz ettik, bu fena halimizi.

İbrahim Peygambere gönderdi o da bizi.

Ona gidip söyledik derdimizi bu defa,

O da gönderdi bizi, Musa Kelimullaha.

Ona dahi giderek arz edince nihayet,

Dedi: İsa Nebi'den isteyin yardım, medet.

En son ona gittik ki, şefaat etsin bize,

Lakin o da gönderdi bizi Hazretinize.

Kalmadı senden başka bir kimsemiz gidecek.

Merhamet et ki bize, halimiz fecidir pek.

Dayanılmaz hal aldı artık bu azabımız.

Sen şefaat eyle ki, başlasın hesabımız.)