Ederek, herbirinden isterler bir şefaat.

Ve lakin sevk ederler herbiri diğerine.

En son Habibullaha gelirler onlar yine.

Peygamber Efendimiz buyurur: (Ey cemaat!

Rabbim izin verirse, ben ederim şefaat.)

Sonra kalkıp, izzetle Arş-ı a’laya varır.

Orada, bin senelik bir secdeye kapanır.

Rabbini, bir mükemmel eder ki hamd ve sena,

Bu, nasib olmamıştır Ondan gayri insana.

O an ehl-i mahşerin pek fenadır halleri.

Anlatmak mümkün olmaz çekilen zahmetleri.

Çoklarının dünyada sarıldıkları mallar,

O gün, boyunlarında birer halka olurlar.

Yüklendikleri şeyler, öyle ağırlaşır ki,

Boyunları üstünde büyük dağ olur sanki.

Feryat ve figanları artar ki öyle hatta,

Sanki gök gürlemesi gibi olur adeta.

(Va veylâ! Va sebura!) diye feryat ederler.

Onların feryadına, dayanmaz yer ve gökler.

Ticaret eşyasıyla, altın ve gümüşün de,

Zekatını vermeyen, çok pişmandır o günde.

Zira zekatlarını vermediği o mallar,

Koca bir yılan olup, boynuna dolanırlar.

Değirmen taşı gibi ağırlık, zahmet verir.

O kimse feryat edip, bağırır ki: (Bu nedir?)

Melekler cevap verip, derler ki: (Bu, dünyada,

Zekat vermediğiniz mallardan oldu peyda.)

Bazıları vardır ki, avret mahallerinden,

Kan, cerahat ve irin akar mütemadiyen.

Tahammülü imkansız pis kokuları vardır.

Bunlar da, zina yapan erkek ve kadınlardır.

Bir kısmının dilleri, sarkmış böğürlerine.

İftira edenlerdir bunlar da birbirine.

Velhasıl Resulullah secdedeyken, o anda,

Rabbimiz, kendisine eder şöyle bir nida:

(Ya Muhammed, başını kaldır da şefaat et.

İste muradını ki, ben edeyim icabet.)

Resulullah, başını secdeden kaldırarak,

Allahü teâlâya arz eder yalvararak:

Ve der ki: (Ya ilahi, kulların arasından,

İyi ve kötüleri ayırt et ki bu zaman,

Rezil rüsvay oldular günahıyla her biri.

Ve artık bu azaba yoktur tahammülleri.)

Şefaat muradını böyle arzettiğinde,

Derhal kabul edilir Hak teâlâ indinde.

Onun şefaatıyla, hemen Mizan kurulur.

Böylece ehl-i mahşer, izdihamdan kurtulur.