Timur Han’ın babası, Emir Toragay Hakan,
Tertemiz, çok salih bir müslümandı o zaman.
Seyyid Emir Külal’in talebesiydi hem de.
Ondan, çok istifade etmişti o devirde.
O da, oğlu Timur’u, çok iyi yetiştirdi.
Şemseddin-i Gilal’i hoca tayin ettirdi.
O oldu babasından sonra Belh'in emiri.
Çok sever ve sayardı, âlim ve velileri.
Bir gün arz eyleyerek, Şemseddin-i Gilal’e,
Ziyarete gittiler, Seyyid Emir Külal’e.
Yolda, koyun götüren birine rastladılar.
Konuşup, onu dahi yanlarına aldılar.
Meğer o kimse dahi, o zata gidiyormuş.
Ve hediye olarak, koyun götürüyormuş.
Köye geldiklerinde, o velinin evini,
Sormak için, civarda, görmediler birini.
Onlar araştırırken, o ara yanlarına,
Bir zat gelip götürdü, onları dergahına.
Seyyid Emir Külal’miş meğer o mübarek zat.
Onları, hanesine götürmüş kendi bizzat.
Onlar bunu bilince, çok özür dilediler.
(Efendim affediniz, tanımadık) dediler.
Buyurdu ki: (Kimsesiz, garip Allah dostuna,
Ziyarete çıkanlar, kavuşur arzusuna.)
Hediye getirilen koyun ise, birazdan,
Kaçınca, tutmak için koştu biri ardından.
Velakin Emir Külal buyurdu ki: (Gitme dur!
Döner gelir o yine, kendini yorma, otur.)
Sonra cemaat ile, kalkıp namaz kıldılar.
Namazdan sonra dahi, sohbete koyuldular.
Onlar sohbet ederken, o koyun hakikaten,
Gelip, kapı önüne yatıverdi aniden.
Hazret-i Emir Külal buyurdu: (Ey insanlar!
Hakk’a tâbi olana, tâbi olur hayvanlar.
Eğer Hak teâlâ'ya yönelirse bir kişi,
İşte böyle rast gidip, kolay olur her işi.
Timur Han, gayet sade, mütevazı bir halde,
Dervişane bir hayat yaşardı fevkalade.
Bir gün, adamlarıyla bir yerde otururken,
Âlim ve velilerin halinden konuşurken,
Öteden bir gurubun geçtiğini gördüler.
Ve (bunlar kimdir?) diye, hayli merak ettiler.
Sonra öğrendiler ki, Seyyid Emir Külal’miş.
O gün, talebesiyle bir sohbete gidermiş.
Öğrenince, Timur Han birden duygulanarak,
Koştu onlara doğru, yerinden fırlayarak.
Edeple yaklaşınca Seyyid Emir Külal’e,
Yanında talebesi, hayret etti bu hale.
Arz etti ki: (Efendim, lutfedip biraz durun.
Bizim yanımızda da, biraz sohbet buyurun.)