Bir gün Ali bin Heyti, bir yere gidiyordu.

İlerde, kavga eden bir topluluğu gördü.

Yanlarına gidince, baktı ki, iki gurup,

Dövüşüp, birini de öldürmüş biri vurup.

Hem kimin öldürdüğü meçhuldü o kişiyi.

Birbirleri üstüne atarlardı bu işi.

O ölene yaklaşıp, sordu ki bu büyük zat:

(Kim seni böyle vurup öldürdü, söyle bizzat.)

O an, ölen kimsenin aralandı gözleri.

Onu görüp doğruldu, oturdu diz üzeri.

Ve kavga yapanlardan birini göstererek,

Dedi ki: (Şu öldürdü, boğazımı keserek.)

O şahsın, ismini de beyan edip aşikâr,

Toprağın üzerine düşerek öldü tekrar.

Bir gün de, bu büyük zat, Irak’ın bir köyüne,

Giderek, geldi sonra bir hanenin önüne.

Kapısını çalınca, çıktı biri içerden.

Buyurdu: (Evinize geldim misafireten.)

Adam, tanımıyordu bu veli zatı fakat.

Yine içeri alıp, eyledi hem iltifat.

Bu zat girdi içeri ve baktı pencereden.

Bahçede, bir tavuğu gösterip ona hemen,

Dedi: (Şu tavuk var ya, bak, duvarın yanında.

Git onu kes bakalım, ne vardır kursağında?)

Adam gidip kesince, hayrete düştü birden.

Zira (altın gerdanlık) çıktı onun içinden.

Ev halkı, gerdanlığın çıktığını görünce,

Derecesiz olarak gark oldular sevince.

Meğer ev sahibinin kızınınmış gerdanlık.

Nasılsa kız da onu, kaybetmiş bir aralık.

Beyi buna çok kızıp, demiş ki en nihayet:

(Bak seni öldürürüm, bulmazsan onu şayet.)

Kadın, çok arayıp da ümidini kesince,

Adam da, öldürmeye karar vermiş o gece.

Lakin tavuk içinden çıkınca o gerdanlık,

Kadıncağız ölümden kurtulmuş oldu artık.

Onlara buyurdu ki: (Hak teâlâ, bu hali,

Bana da bildirince, ben de oldum muttali.

Sizi, bu felaketten kurtarmak gayesiyle,

Acele yola çıkıp, yetiştim gece ile.)