Abdurrahim İstahri, üstün veli, büyük zat.
İlim öğrenmek için, yaptı pek çok seyahat.
Kalbi, hep hüzün ile dolu iken lebalep.
Neşeli görünürdü, insanlara yine hep.
Av elbiselerini giyerek ara ara,
Avlanmaya giderdi, tek başına dağlara.
Lakin onun niyeti, av değildi katiyen.
O, böyle setrederdi kendisini gayriden.
Bir gün ava çıkmıştı, alıp av köpeğini.
Bir kişi de, gizlice, takib etti kendini.
Ne zaman ki ulaştı, bir dağın eteğine.
Köpeğini salarak, başladı taatine.
O, Rabbinin ismini, söylediği zamanda,
Dağlar da söylüyordu, onunla aynı anda.
Öyle ki, o dağlarda bütün mevcut olanlar,
Cümle ağaç ve taşlar, hem de vahşi hayvanlar,
Ona iştirak edip, meşgul oldu zikr ile.
Yer ve gök inliyordu, hep (Allah) sesleriyle.
Halk içinde, Hak ile bulunan bu evliya,
İtibar etmiyordu, zerre kadar dünyaya.
Yirmibin akçe kaldı babasından kendine.
Dağıttı onbin’ini, şehrin fakirlerine.
Kalan onbin’ini de, bir torbaya doldurup,
Çıktı damın üstüne, ayırdı gurup gurup.
Sonra, o akçelerin tamamını bu defa,
Avuç avuç alarak, saçtı dört bir tarafa.
Öyle ki, para ile doldu hep o havali.
O sabah uyanınca, çok şaşırdı ahali.
Zira görmüşlerdi ki, her yer para ve akçe.
Zannettiler ki gökten, para yağmış o gece.
Abadan’a gitmişti, Ramazanda bir ara.
Herkes, yemek getirdi kendisine iftara.
Lakin sabah olunca, baktılar ki o yine,
Hiç elini sürmemiş, yemeklerden birine.
İnsanlar anladı ki, bu, bir Allah adamı.
O bunu hissedince, terk etti Abadan'ı.
Ve Sehl-i Tüsteri’nin, gelip memleketine,
Kavuştu bu velinin, kıymetli sohbetine.
Sehl-i Tüsteri dahi, etti ki ona sual:
(Ne yemek istiyorsan, hazırlasınlar derhal.)
Dedi ki: (Öyle ise, ekşili olsun biraz.)
Ona göre pişirip, eylediler ona arz.
Onlardan yemek için, bekliyorken iftarı,
Gördü kapı önünde, fakir bir ihtiyarı.
O yemekten almadan, henüz bir lokma bile,
Verdi o ihtiyara çömleği tamamiyle,
Sadece bir su ile yaparak o gün iftar,
Yarınki oruç için, niyet etti o tekrar.
Üç gün üstü üstüne, vaki oldu böylece.
Üçünde de yemeği, ikram etti öylece.
