Dokuzuncu asırda yetişen evliyadan,

Biri dahi, Muhammed Şüreymi’dir o zaman.  

Bu zat, talebesine der idi ki her derste:

(Hatırlayın Allah'ı, her an ve her nefeste.

Eğer unutmazsanız Rabbinizi hiç bir an,

Kurtarır O da sizi, cümle sıkıntılardan.)

Bir gün, biri gelerek bu velinin yanına,

Dedi ki: (Bir derdim var, yardım et lütfen bana.)

Derdiyse, bir kadınla evlenmek istiyordu.

Kadın ise, aksine, bunu istemiyordu.

Gösterip bir odayı, ona o mübarek zat,

Buyurdu ki: (Şuraya, gir ve kapıyı kapat.

O kadının ismini, söyle devam üzere.

Muradın, tez zamanda hasıl olur bu kere.)

O kimse (Peki) deyip, odaya girdi naçar.

O kadının ismini, söyledi tekrar tekrar.

Öyle ki, yemek dahi yemeden, gündüz gece,

O kadının ismini söylüyordu sadece.

Bir kaç gün geçmişti ki hadise üzerinden,

O kadın, bir gün gelip, kapıyı çaldı birden.

Açmadan sordu o da: (Siz kimsiniz?) diyerek.

Kadın, kapı dışından seslendi sevinerek.

Dedi ki: (Ben, falanca kadınım, beni dinle.

Bil ki ben, evlenmeye razı oldum seninle.)

O anda, o kimseye, erişti bir hidayet.

Kadınla görüşmeyip, teklifini etti red.

Düşündü ki: Bir kişi, severse birisini,

Madem ki kavuşuyor, çok söylerse ismini,

Öyleyse, insanlarla uğraşmaya ne gerek.

Rabbime kavuşurum, ismini söyleyerek.

O günden itibaren, o kişi, gündüz gece,

Allah'ın zikri ile meşgul oldu böylece.

Beş gün geçmiş idi ki, görüldü tesirleri.

Kalp gözü açılarak, oldu kâmil bir veli.

O, bir gün buyurdu ki: (Mümini çekiştirmek,

Allah'ın men ettiği bir iş ki, fecidir pek.

Halbuki o büyükler, yazmış ki kitaplarda:

Bir müminin ismini, görsen eğer duvarda,

O müminin ismine, saygı hürmet yönünden,

Önünü ilikleyip, geç o duvar önünden.

Neden? Çünkü orada, Allah'a iman etmiş,

Bir müminin ismi var, işte budur asıl iş.

İki kul arasında, dargınlık varsa eğer,

Bunlardan bir tanesi, mahşerde azap çeker.

Çünkü o ikisinden, haksızdır biri mutlak.

Doğru iki olamaz, hak, bir olur muhakkak.

Ateş deyip geçmeyin, düşünün üzerinde.

Tutun parmağınızı, bir kibrit alevinde.

O zaman anlarsınız, ateş ve yanmak nedir?

Zira buyuruldu ki: (Haram, ateş gibidir.)