Hazret-i Ali Bekka büyük ve mübarektir.
Bekka ismi, lügatta, çok ağlayan demektir.
Bir hadise üstüne, pek çok ağladığından,
Ona, (Bekka) lakabı verilmişti o zaman.
Şöyle ki, salihlerden, bir arkadaşı vardı.
Keramet ehli olup, çok ibadet yapardı.
Onun ile Bağdat'tan, yolculuğa çıktılar.
Bir yıllık mesafeyi, bir saatte aldılar.
Sonra o arkadaşı, dedi ki: (Biraderim,
Ben, şu gün ve şu yerde ölürüm zannederim.
İstediğim odur ki, tam vefatım anında,
Sen de hazır olasın, o gün benim yanımda.)
Hazret-i Ali Bekka üzüldüyse de kalben,
Onun bu ricasına, (Peki) dedi mecburen.
Bildirdiği saatte, gitti onun yanına.
Hakikaten gördü ki, az kalmış vefatına.
Lakin dikkat etti ki, küfre sebep olacak,
Sözler sarfediyordu son nefeste o ancak.
Çok uğraştı ise de, imanla ölsün diye,
Muvaffak olamadı, öldü küfür üzere.
İşte bu hadiseye şahit olduğu için,
Ömrü, hep ağlamakla geçmişti bu kişinin.
Alıp cenazesini, vardı bir kiliseye.
Bir topluluk gördü ve sordu (Bu ne?) diye.
Dediler ki: (Bu gece, bizim bir ruhbanımız,
Öldü, lakin bir şeye çok sıkıldı canımız.
Tam öleceği anda, dinini bırakarak,
İslam dini üzere can verdi son olarak.)
Dedi: (Bu cenaze de, yaşarken mümin iken,
Mazallah küfre kaydı, tam ruhunu verirken.
Alın bu cenazeyi, onu da verin bana.
Kefenleyip gömeyim islam mezarlığına.)
Aldı o cenazeyi, yıkadı, kefenledi.
İslam mezarlığına götürüp defn eyledi.
Bu hal, Ali Bekka’ya çok dokundu velhasıl.
Ve bunun tesiriyle, ağladı bir nice yıl.
Biri, ömrü boyunca yaşadı dalalette.
Sonunda iman edip, kavuştu hidayete.
Biri de uzun yıllar, müslüman idi, fakat,
En sonunda mazallah, imansız etti vefat.
Gerçi bu istisnadır, asıl olan, her insan,
Nasıl yaşıyor ise, öyle ölür çok zaman.
Bu zat buyuruyor ki: (İhlastır dinde esas.
İhlassız amellerden, hiç sevap alınamaz.
Bir bardak su içine, bir damla düşse idrar,
Artık pis olmuştur ki, içilmez o su zinhar.
İşte halis niyete, çok az da bir dünyalık,
Menfaat karışırsa, on para etmez artık.
Maddede ve manada, temizlik pek iyidir.
Her şeyin saf ve temiz olanı kıymetlidir.)