Üseyyid’e sordu ki Sa’d bin Muaz hemen:

(O Mekkeli adamı kovdun mu o haneden?)

Cevabında dedi ki: (Gittim onun yanına.

Sözlerini dinleyip, çok hayran oldum ona.

Bana, öyle hoş şeyler okudu ki ya Sa’d!

Onların tesiriyle bir hoş oldum o saat.)

Sa’d kalktı hışımla, vardı hemen o eve.

Girerek, çok hiddetle başladı söylenmeye.

Ve hazret-i Mus’aba dedi ki: (Sen bana bak!

Bu diyardan çekil git, yoksa fena olacak.)

Lakin Mus’ab bin Umeyr, onu, güler yüz ile,

Karşılayıp dedi ki: (Sakin ol, otur hele.)

Gayet nazik olarak dedi: (Ey ibni Muaz!

İstersen gayemizi eyleyeyim sana arz.

Sözlerimiz hoşuna gider ise, ne a’la.

Aksi halde bu yeri terk ederiz pekala.)

Bu yumuşacık sözler, onu sakinleştirdi.

Dedi: (Ne okuyorsan bana da oku haydi.)

Mus’ab, islamiyet’i anlattı ona önce.

Sa’d çok duygulandı Mus’abı dinleyince.

Kalbinde, tatlı tatlı birşeyler oluyordu.

Sanki temiz bir şeyle kalbi yıkanıyordu.

Sonra Kur’an okudu Mus’ab tatlı sesiyle.

Kendinden geçiyordu o, bunun tesiriyle.

Okuması bitince, dedi ki ona ilkin:

(Ne yapmam gerekiyor imana gelmek için?)

Kelime-i tevhidi öğrendi sevinerek.

O da iman eyledi şehadet söyleyerek.

Sonra koştu evine ve aldı abdestini.

Topladı etrafına cümle kabilesini.

Üseyyid bin Hudayr’ı dahi alıp yanına,

Şöyle hitab eyledi Eşhel oğullarına:

(Nasıl biliyorsunuz siz beni ey insanlar?)

Onlar, hep bir ağızdan şöyle cevapladılar:

Dediler: (Elbette sen, bizim reisimizsin.

Canımızı istesen, veririz senin için.

Bize, ne emredersen getiririz yerine,

Sana mutlak tabiyiz, muntazırız emrine.)

Dedi ki: (Öyle ise, olsun ki haberiniz,

Ben şimdi müslümanım, siz de iman ediniz.)

O böyle söyleyince, bilcümle kabilesi,

Hiç itiraz etmeden, imana geldi hepsi.

Kırdılar putlarını, hem kendi elleriyle.

Çınladı yer gök o gün, hep tekbir sesleriyle.

Bu hadiseden sonra, cümle Medineliler,

Evs ve Hazrec, tamamen hep imana geldiler.

Buna, Resulullah da pek çok sevindiğinden,

(Sürur senesi) dendi bu seneye bu yüzden.