büyük Velîlerden. İsmi İbrâhim, Lakabı Tâcüddîn'dir. Seyyid Olup, Soyu Peygamber Efendimize Ulaşır. Kayseri'de Doğdu. Doğum Târihi Bilinmemektedir. 1455 (h.860) Târihinde Kayseri'de Vefât Etti. Kayseri'de Kendi Adı İle Anılan Tâceddîn Mahallesi Etiler Okulu Avlusundaki Türbede Yatmaktadır.
ibrâhim Halvetî Hazretleri Gençliğinde Babasının İşi Gereği Ticâretle Uğraştı. Bu Sebeple Birçok Yerleri Dolaştı. Sâlih Bir Zât Olan Babası Cemâleddîn İbrâhim Efendi, Nakşibendî Yolunda İdi. Oğlunun Da Velî Bir Zâtın Terbiyesine Girmesini Çok İsterdi.
ibrâhim Halvetî Bir Gece Rüyâsında Ceddi Hazret-i Ali'yi Gördü. Hazret-i Ali Efendimiz Kendisine Tebessüm Edip, Başına Bir Taç Koydular Ve; "ey Oğlum! Sen Halvetî Büyüğü Bir Zât İle Terbiye Olunursun." Buyurdular. İbrâhim Halvetî Kalkınca, Kendisine Rüyâda Bir İşâret Verildiğini Anlayıp, Bu Yolun Büyüklerinden Birisine Gitmek İstedi. Şehri Dolaşmaya Başladı. Gezerken Ticâretle Uğraşan Bir Arkadaşı İle Karşılaştı. O; "ibrâhim! Erzincan'a Gidip Malımızı Orada Pazarlamak İsteriz. Arzu Edersen Sen De Gel." Dedi. Seyyid İbrâhim Kabûl Edip, Yola Çıktılar. Erzincan'a Varınca, Orada Bir Müddet Kaldılar. Bir Cumâ Günü Câmiye Gittiler. Câmide Bir Zât Gönülleri Alan Sözler Söyledi. Namazdan Sonra İbrâhim Halvetî Vâz Eden Zâtın Elini Öpmek İçin İlerledi. Yanına Geldiğinde, O Zât; "ibrâhim! Senin Yetişmen Halvetî Yolu İledir. Biz De O Hizmetteyiz." Buyurdu. Bunu İşiten Seyyid İbrâhim Derhal O Zâtın Ellerini Öptü. O Zâtın Pîr Muhammed Erzincânî Hazretleri Olduğunu Anlayıp, Talebesi Olmakla Şereflendi. Bütün Mal Ve Mülkünü De Dergâhın Fakirlerine Muhtaç Talebelerine Dağıttı. Hocasının Verdiği Vazîfe Gereği Nefsiyle Mücâdeleye Başladı. Kısa Zamanda Olgunlaşıp, İcâzet, Diploma Aldı. Hocası Onu İnsanlara İlim Ve Edeb Öğretmesi İçin Kayseri'ye Gönderdi. Giderken De; "ibrâhim Oğlum! Bizim Sana Yapabildiğimiz, Ecdadının Haber Verdiği Şeyi Teslim Etmekti." Buyurdu.
seyyid İbrâhim Halvetî, Kayseri Ve Etrâfında Hak Yolun Bilgilerini Öğretmekle Meşgûl Oldu. Bir Gün Tanıdıkları Onu Alıp Bir Kır Gezisine Götürdüler. Bir Bahçede Oturuldu. Oradakilerden Herbiri Velîlik Ve Kerâmet Hakkında Bir Şeyler Söylediler. O Sırada Seyyid İbrâhim'in Talebelerinden Biri De; "acabâ Hocamızda Böyle Kerâmet, Hârikulâde Şeyler Var Mı?" Diye Gönlünden Geçirdi. Tam O Sırada Bağ Kapısına Bir Fakir Gelip; "allah İçin Bir Şey." Diye Bir Şeyler İstedi. Seyyid İbrâhim Hazretleri Kerâmet İsteyen Talebesine Hitâben; "oğlum Git Şu Ağacı Silkele. Her Ne Düşerse Onu Fakire Ver." Buyurdu. O Talebe De İşâret Edilen Ağacı Silkeledi. Yere Bir Mikdâr Yaprak Düştü. Talebe O Yaprakları Eline Aldığında Onların Gümüş Olduğunu Gördü. Fakire Verirken De Tamâ Edip, Bir Kısmını Gizlice Cebine Koydu. Sonra Hocasının Yanına Döndü. O Zaman Seyyid İbrâhim Hazretleri; "oğlum! Bunlar Onun Nasîbidir. Sana Bir Faydası Olmaz. Onları Git Şu Nehre Dök De Gel." Buyurdu. O Zaman Talebe Elini Cebine Sokup Çıkardığında Gümüş Yaprakların Hepsinin Çakıl Taşları Hâline Geldiğini Gördü. Hemen Hocasından Af Dileyip, Tövbe Etti. Bir Daha Da Gönlünden Böyle Şeyler Geçirmemeye Karar Verdi.
kaynaklar
1) Lemezât, Süleymâniye Kütüphânesi, Hacı Mahmûd Kısmı, No: 4536, V.130