Tufeyl bin Amr-ı Devsi anlatıyor kendisi:

Kâbe’den eve gitti Allah’ın Sevgilisi.

Ben de gittim peşinden Onu edip çok merak,

Ve girdim içeriye, önce izin alarak.

Dedim ki: (Ya Muhammed, ben buraya gelince,

Kavmin, senin hakkında söylediler bir nice.

Öyle korkuttular ki beni, senin hakkında,

Dediler ki: (Bulunma hiç Onun yakınında.

Okuduğu şeyleri dinleme hiçbir vakit.

Ve hatta buralarda fazla durma, çekip git.)

Onların sözlerinin, çok tesirinde kaldım.

Hatta kulaklarıma her gün pamuk tıkadım.

Okuduğun şeylerin bir miktarını ancak,

Bana da işittirdi Kâbe’de cenab-ı Hak.

Bir söz işitmemiştim ben ondan daha güzel.

Kalbime tesir etti, ne tatlı, ne mükemmel!)

Anlattı Resulullah bana islamiyet’i.

İman edip, kazandım ebedi saadeti.

Dedim: (Ya Resulallah, Devs'tir benim kabilem.

Kavmimde itibarım yüksektir bir hayli hem.

Müsade ederseniz, geri avdet edeyim.

Kavmimin halkına da, islamı bildireyim.

Ve lakin Rabbim bana, bu yolda bir keramet,

İhsanda bulunursa, kolay olur bu davet.)

Peygamber Efendimiz, açarak ellerini,

Şöyle bir dua edip, gönderdi hemen beni:

(Ya ilahi, buna bir keramet eyle ihsan.

Ki, kavmini daveti, olsun kolay ve asan.)

Daha sonra ayrılıp, beldeme vardığımda,

Aniden parlak bir (Nur) peyda oldu alnımda.

Niyazda bulundum ki Rabbimden ben bu kere,

İş bu Nuru, alnımdan, nakletsin başka yere.

Kabul etti duamı Âlemlerin Sahibi.

Nur, kamçımın ucunda parladı kandil gibi.

Gece, yaklaştığımda kabilemin yurduna,

Halk hayretle bakardı, o keramet nuruna.

Eve gidip, babamı davet ettim ilk önce.

O, tereddüt etmeden iman etti hemence.

Daha sonra hanımım, gelip girdi yanıma.

Yine islamiyet’i anlattım hanımıma.

O da iman edince, sevinip en nihayet,

Bilcümle Devs'lileri imana ettim davet.

Lakin inanmayınca onlar tek bir Allah’a,

Şikayette bulundum gidip Resulullaha.

Buyurdu: (Dön kavmine, güler yüz ve tatlı dil,

Gösterip, davet eyle, yumuşak ol, sert değil.)

(Peki ya Resulallah!) diyerek ettim avdet.

Halkı, güler yüz ile eyledim dine davet.)