Hindistan’ın Bedevan şehrinde doğan bu zat,

Yine bu memlekette, Delhi’de etti vefat.

Seyfettin Faruki’nin bulunup sohbetinde,

Bir kâmil-i mükemmil oldu nihayetinde.

Devamlı okuyarak, Resulün hayatını,

Ona göre yapardı, her iş ve taatını.

Helaya, sağ ayakla girmişti bir gün sehven.

Tasavvufi halleri, bağlandı bu sebepten.

Üç gün tövbe ederek, yalvarınca Rabbine,

Önceki hallerine, kavuştu aynen yine.

Dünya düşkünleriyle görüşmezdi katiyen.

Her gün yiyeceğini, seçerdi helalinden.

O kadar çok ibadet etmişti ki hayatta,

Çok ayakta durmaktan, büküldü beli hatta.

Buyurdu: (Otuz yıldır, herhangi bir yemeği,

Geçirmedim kalbimden, pişittirip yimeyi.

Ne zaman yiyeceğe gerek duysaydım bilfarz,

Yanımda ne bulduysam, o şeyden yerdim biraz.)

Bir günde, bir defa ve helal yerdi muhakkak.

Bir yemek şüpheliyse, dururdu ondan uzak.

Yemek ikram etmişti kendisine bir zengin.

Bir bahane söyleyip, yemedi ondan lakin.

O dedi ki: (Efendim, helaldi yemeğimiz.

Çok üzüldüm, acaba ne için yemediniz?)

Yakın talebesine buyurdu ki o hemen:

(Yemekte zulmet vardı, yemedim bu sebepten.)

Onlar araştırdılar gizlice bunu derhal.

Gördüler ki, yemeğin malzemesi hep helal.

Sonra anladılar ki, o kimsenin niyeti,

Halis değil, malesef gösterişmiş meğer ki.

Dünyaya düşkün biri, bu zattan, emaneten,

Bir kitap isteseydi, verirdi ona hemen.

Lakin geri gelince, iki üç gün müddetle,

Alıp da okumazdı, onu umumiyetle.

Sohbetin tesiriyle, kitaptaki o zulmet,

Dağılınca, alır ve okurdu en nihayet.

En büyük talebesi, Mazhar-ı can-ı Canan.

Ondan bahsettiğinde, ağlardı çoğu zaman.

Derdi ki: (Seyyid Nur’a, siz yetişemediniz.

Eğer ona yetişip, bir defa görseydiniz,

Derdiniz ki: Ne kudret sahibidir ki Allah,

Böyle bir mübarek zat yaratmış, sübhanallah!

Herkesin, baş gözüyle göremediklerini,

O, kalp gözüyle görür, anlardı herbirini.)

Talabesinden biri, yabancı bir kadına,

Bakıp da geldiğinde hocasının yanına,

Buyurdu: (Sende zina zulmeti görüyorum.

Yabancı kadınlara, bir daha bakma yavrum.)