İnanmadı Sahabe Resulün öldüğüne.

Ehl-i beyt ve Sahabe, başladı ağlamaya.

O günkü üzüntüyü, güç yetmez anlatmaya.

Aişe-i Sıddika ve ezvac-ı tahirat,

Ağlayınca, bir anda şaşırdı cümle Eshap.

Ve ne olduklarını hiç farkedemediler.

Hepsi, beyinlerinden vurulmuşa döndüler.

Kimi konuşamadı, aklı gitti kiminin.

O günkü üzüntüsü, sonsuzdu herbirinin.

Ali bin Ebi Talip, duyunca bunu hatta,

Hareket edemeyip, ölü oldu adeta.

Hazret-i Osman dahi konuşamadı o an.

Hazret-i Ömer’in de aklı gitti başından.

Kılıcını çekerek, dedi: (Dinleyin beni!

Keserim şu kılıçla Resul öldü diyeni.)

Eshap bu halde iken, şaşkın ve müteessir,

Yetişti Hızır gibi hazret-i Ebu Bekir.

Sevgili Peygamberin evine girdi hemen.

Örtüsünü kaldırıp, öptü aln-ı pakinden.

Ve anladı Resulün dünyadan göçtüğünü.

Ağlayıp, nur yüzüne sürdü yüz ve gözünü.

Ve gördü ki, her yeri ve mübarek cemali,

Çok latif ve parlıyor, nur saçan (Ay) misali.

Dedi ki: (Anam babam, yoluna olsun feda.

Sanki hayatın gibi, ne hoştur mematın da.)

Ve mübarek yüzünün örtüsünü örterek,

Ehl-i beyti Resulü teselli eyledi pek.

Sonra çıktı dışarı Resulün hanesinden.

Ve doğruca mescid-i Nebiye geldi hemen.

Gördü ki, Sahabenin hepsi şaşkın ve bitkin.

Kimi konuşamıyor, aklı gitmiş kiminin.

Sahabe-i kiramın geçip aralarından,

Bir sükunet içinde, minbere çıktı o an.

Ve bir hutbe okudu bütün müslümanlara,

Herkes şaşırmış iken, yol gösterdi onlara.

Dedi: (Ey müslümanlar, Peygamber Efendimiz,

Şu an vefat etmiştir, bunu böyle biliniz.

Eğer tapıyorsanız hazret-i Muhammed’e,

O da, her fani gibi göç etti ahirete.

Eğer Hak teâlâya tapınıyor iseniz,

O, sonsuz hayattadır, hiç ölmez bilesiniz.)

Onun bu sözleriyle Eshap geldi kendine.

İnandılar Resulün vefat eylediğine.

Hazret-i Ebu Bekir, sonra da Al-i İmran

Suresinden bir âyet okuyuverdi o an.

Rabbimiz buyurdu ki, mealen bu ayette:

(Allahın Resulüdür habibim Muhammed de.

Yine Ondan önce de, çok Resuller gelmiştir.

O dahi onlar gibi, elbette ölecektir.)