Resulullah, göçünce ahiret âlemine,

İnanmadı Sahabe, Resul'ün öldüğüne.

Ehl-i beyt ve Sahabe, başladı ağlamaya.

O günkü üzüntüyü, güç yetmez anlatmaya.

Aişe-i Sıddıka ve ezvac-ı tahirat,

Ağlayınca, bir anda şaşırdı cümle Eshap.

Ve ne olduklarını, hiç fark edemediler.

Hepsi, beyinlerinden vurulmuşa döndüler.

Kimi konuşamadı, aklı gitti kiminin.

O günkü üzüntüsü, sonsuzdu her birinin.

Ali bin ebi Talip, duyunca bunu hatta,

Hareket edemeyip, ölü oldu adeta.

Hazret-i Osman dahi, konuşamadı o an.

Hazret-i Ömer’in de, aklı gitti başından.

Kılıcını çekerek, dedi: (Dinleyin beni!

Keserim şu kılıçla, Resul öldü diyeni.)

Eshap bu halde iken, şaşkın ve müteessir,

Yetişti Hızır gibi, Hazret-i Ebu Bekir.

Sevgili Peygamberin, evine koştu hemen,

Örtüsünü kaldırıp, öptü aln-ı pakinden.

Anlayınca Resul'ün dünyadan göçtüğünü,

Ağlayıp, nur yüzüne sürdü yüz ve gözünü.

Ve gördü ki, Resul'ün, o mübarek cemali,

Çok latif ve parlıyor, nur saçan ay misali.

Dedi ki: (Anam babam, yoluna olsun feda.

Sanki hayatın gibi, ne hoştur mematın da.)

Sonra çıktı dışarı Resul'ün hanesinden.

Ve doğruca, mescid-i Nebi’ye geldi hemen.

Gördü ki, Sahabenin hepsi şaşkın ve bitkin.

Kimi konuşamıyor, aklı gitmiş kiminin.

Sahabe-i kiramın, geçip aralarından,

Bir sükunet içinde, minbere çıktı o an.

Bir konuşma yaparak bütün müslümanlara,

Herkes şaşırmış iken, yol gösterdi onlara.

Dedi: (Ey müslümanlar, Peygamber Efendimiz,

Şu an vefat etmiştir, bunu böyle biliniz!

Eğer tapıyorsanız Hazret-i Muhammede,

O da, her fani gibi, göç etti ahirete.

Eğer Hak teâlâya tapınıyor iseniz,

O, sonsuz hayattadır, hiç ölmez, bilesiniz!)

Onun bu sözleriyle, Eshap geldi kendine.

İnandılar Resul'ün vefat eylediğine.

Hazret-i Ebu Bekir, sonra da Al-i İmran,

Suresinden bir âyet okuyuverdi o an.

Rabbimiz buyurdu ki mealen bu âyette:

(Muhammed de, Allah’ın Resulüdür elbette.

Çok Resuller gelmiştir ondan önce de elbet.

O dahi, onlar gibi ölecektir akıbet.)