Abdurrahman ibni Avf, Resul'ün huzuruna,

Gelerek, dörtbin dirhem, arz etti bir gün ona.

Dedi: (Ya Resulallah, sekiz bin dirhem param,

Vardı ki, yarısını bıraktım evime tam.

Diğer yarısını da, borç verdim Rabbimize.

O da, dörtbin dirhemdir, getirdim işte size.)

Ona, şöyle buyurdu o zaman Resulullah:

(Her iki parana da, bereket versin Allah.)

Yine aynı günlerde, hem Hazret-i Osman da,

Malı ve parasıyla, bulundu çok ihsanda.

Zira Tebük gazası var idi o zamanlar.

Çok maddi sıkıntıya düşmüştü müslümanlar.

Hazret-i Osman’ın da, vardı çok develeri.

Donattı onlar ile, cümle mücahidleri.

Bu iki sahabinin haklarında, nihayet,

Geldi Hak teâlâdan Resulü’ne bir âyet:

(Malını, Allah için infak edenler...) diye,

Mazhar oldu ikisi, bir meth-ü ilahiye.

Yine Tebük gazası yapıldığı zamanlar,

Çok maddi sıkıntıda idiler müslümanlar.

Geldi Hazret-i Osman Resulullaha yine.

Ve bin dinar parayı, verince kendisine,

O server buyurdu ki: (Bu günden sonra, Osman,

Artık yaptıklarından, görmez hiç zarar, ziyan.)

Peygamber-i zişanın, bu sözü üzerine,

Rabbimiz, şu âyeti gönderdi Habibine:

(Malını, Allah için sarf eden o insanlar,

Karşısındakileri, minnette bırakmazlar.

Onlara sevap verir Rableri fazla fazla.

Onlar için korku ve üzüntü olmaz asla.)

Burada minnet demek, başa kakmak demektir.

Ben sana şunu verdim deyip, onu üzmektir.

Yine Resul-i ekrem, tertib etti bir ordu.

Eshabı, yardım için teşvik buyuruyordu.

Zira maddi bakımdan, gayet zayıf idiler.

Binecek bir deveden, mahrumdu çok gaziler.

O gün Hazret-i Osman, ayağa kalktı hemen.

Dedi: (Ya Resulallah, yüz deve olsun benden.)

Resul devam edince, bu yardım teşvikine,

Hemen Hazret-i Osman, ayağa kalktı yine.

Dedi: (Ya Resulallah, üstünde her teçhizat,

Bulunan üçyüz deve vadediyorum bizzat.)

Çok sevindi o Server, onun bu sözlerinden.

Nasihati bitirip, inerken minberinden,

Buyurdu: (Bundan sonra, Osmana, çok veya az,

Yaptığı fiillerden, artık hesap sorulmaz.)

Yani o, yapmasa da hiç nafile ibadet,

Onun bu iyiliği, eder ona kifayet.