büyük Velîlerden Ve Mısır’da Yetişen Şâfiî Mezhebi Fıkıh Âlimlerinden. İsmi, Zekeriyyâ Bin Muhammed Bin Ahmed, Künyesi Ebû Yahyâ, Lakabı Zeynüddîn’dir. Ensârî Nisbesiyle Meşhûrdur. 1423 (h.826) Senesinde Senîke’de Doğdu. 1520 (h.926)'de Kâhire’de Vefât Etti. Kabri Karâfe Kabristanındadır. Hâlen Ziyâret Edilmektedir.

küçük Yaştayken Babası Vefât Eden Zekeriyyâ Ensârî, İlim Öğrenmeye Başladı. Doğum Yeri Olan Senîke’ye Rebî Bin Abdullah İsminde Bir Âlim Gelmişti. Rebî Bin Abdullah, Kendisine Yardım Edilmesini İsteyen Bir Kadın Gördü. Kadının Kocası Ölmüş, Çocuğu Yetim Kalmıştı. Şehrin Vâlisi Çocuğu Saka Kuşu Avlamaya Gönderiyordu. Rebî Bin Abdullah Çocuğu Ve Kadını Yanına Çağırıp, Kadına; “eğer Oğlunun Böyle Durumlara Düşmekten Kurtulmasını İstiyorsan, Oğlunu Bırak Câmi-ül-ezher’de Okusun, İlimle Meşgûl Olsun.” Dedi. Oğlunun Bu Durumdan Kurtulması İçin Can Atan Kadın, Onu Rebî Bin Abdullah’a Teslim Etti. Rebî Bin Abdullah Küçük Yaşta Olan Zekeriyyâ Ensârî’yi Alıp Câmi-ül-ezher’e Götürdü. Kısa Zamanda Kur’ân-ı Kerîmin Tamâmını Ezberleyen Zekeriyyâ Ensârî, Zamanının Büyük Âlimlerinden Aklî Ve Naklî İlimleri Tahsil Etti.

ebû Abbâs Ahmed Bin Ali Enkavî, Ebü'l-feth Muhammed Bin Ebî Ahmed Gazzî, Ebû Hafs Ömer Bin Ali Nebtîtî, Ahmed Bin Fakîh Ali Dimyâtî, Zeynüddîn Ebü’l-ferec, Abdurrahmân Bin Ali Temîmî Ve Muhammed Gamrî Gibi Velîlerin Sohbetlerinde Bulunup Tasavvuf Yolunda İlerledi. Muhammed Gamrî’nin Sohbetinde Kirk Gün Kalarak, Yazdi?i kavâidü’s-sûfiyye kitâbini Okuyup Bitirdi.

kendisi Şöyle Anlatır: “bir Gün Muhammed Gamrî’nin Yanına Girdim. Odada Yalnızdı. Odaya Girdiğim Zaman Muhammed Gamrî'nin Yedi Gözü Olduğunu Gördüm. Buna Çok Şaşırdım. O Zaman Muhammed Gamrî Bana; “ey Zekeriyyâ! İnsan Kemâle Erince Dünyâdaki Kıtaların Sayısınca Gözü Olur.” Buyurdu.

yine Kendisi Anlatır: “ben Küçüklüğümden Beri Tasavvuf Yolunda Bulunanları Sever, Onların Meclislerine Giderdim. Akranlarım Bana, Fıkıh İlminde Onlardan Sana Bir Fayda Gelmez Diyorlardı. Zîrâ Ben, Fıkha Dâir Eserleri Mütâlaa Ediyordum. İlimle Meşgûl Olup, Allahü Teâlâya Hamdolsun, Yükselincebehce kitabini Şerhettim. Şerhi Tamamlayinca, Arkadaşlarim Kitabin Bir Nüshasini Okuduklari Zaman, Benim Yalnız Olarak Böyle Bir İşi Yapamayacağımı İfâde Eden Sözler Söylediler Ve Hayretlerini Belirttiler.”

kendisi Anlatır: “bir Gün Hızır Aleyhisselâm, Hocam Ali Darîr Nebtîtî İle Berâberdi. Hocam Ali Darîr, Hızır Aleyhisselâma Asrın Âlimlerini Ve Benim Onlardan Olup Olmadığımı Sorunca; “evet Onlardandır. Ama Onda İyi Olmayan Bir Husus Var.” Dedi. Fakat Bunu Açıklamadı. Ben Hocama, Hızır Aleyhisselâmı Bir Dahaki Sefer Gördüğünde, O Bende Bulunan Hoş Olmayan Şeyin Ne Olduğunu Sormasını, Bundan Tövbe Etmek İstediğimi Söyledim. Hızır Aleyhisselâm Hocamın Yanına Geldiği Zaman, Hocam Hızır Aleyhisselâma Benim Hoşa Gitmeyen Durumumu Sorunca, O Da Şöyle Cevap Vermiş: “vâlilere Bir Husus İçin Mektup Yazdığında, Mektubu Götüren Şahsa, Bu Mektubun Şeyh Zekeriyyâ’dan Geldiğini Söyle Diyor. Kendisine Şeyh Diyor.” Bunun Üzerine O Günden Sonra Bu Kelimeyi Ağzıma Almadım. Vâlilere Bir Mektup Göndereceğim Zaman Mektubu Götürene; “vâliye, Size Bu Mektubu Fakirlerin Hizmetçisi Zekeriyyâ Gönderdi.” Demesini Söylerdim.”

zekeriyyâ Ensârî Hazretleri Gençlik Yıllarını Anlatırken Şöyle Buyurdu:

“ben Uzak Yerden Câmi-ül-ezher’e Bir Zât Tarafından Getirilmiştim. Daha Çok Gençtim. Burada Dünyâ İşlerinden Uzak Ve Kalbimi Mahlûkâttan Hiç Birine Bağlamadan, Sâdece İlim İle Meşgûl Oluyordum. Çok Defâ Acıktığım Zaman, Bulduğum Karpuz, Kavun Artıklarını Yıkayarak Yerdim. Senelerce Böyle Devâm Ettim. Sonra Allahü Teâlâ Bana Velî Kullarından Birisini Gönderdi. O, Benim, Yiyecek, İçecek Ve Kitap Gibi Bütün İhtiyaçlarımı Karşılıyordu. Bana; “ey Zekeriyyâ! Benden Hiçbir Şeyini Gizleme!” Derdi. Birkaç Sene Böyle Devâm Etti. Bir Gece Herkes Uyurken Beni Uyandırıp; “kalk Ve Benimle Gel!” Dedi. Beni, Câmi-ül-ezher’deki Vikâde Merdivenine Götürdü. Oraya Vardığımız Zaman Bana; “kürsüye Çık!” Dedi. Son Merdivene Kadar Çıkıp İnmemi İstedi. Ben Onun İsteğini Yaptıktan Sonra; “senin Akranların Vefât Edecek, Fakat Sen Yaşıyacaksın. Kadrin Ve Kıymetin Çok Yüksek Olacak. Kâdı’l-kudât’lık Yapacaksın. Daha Sen Hayatta İken Talebelerin Şeyhülislâm Olacak. Sonunda Gözlerin Görmeyecek.” Dedi. Ben Ona; “gözlerim Mutlakâ Görmeyecek Mi?” Diye Sorunca; “evet Görmeyecek.” Diyerek Ortadan Kayboldu. Bir Daha O Zâtı Görmedim.”

medrese-i Zeyniyye Açıldığı Gün, İmâmlığı Zekeriyyâ Ensârî’ye Teklif Edildi. Önce Kabûl Etmedi. Meşhûr Âlim Kayâtî İle İstişâre Ettikten Sonra Bu Görevi Kabûl Etti. Sonra Sultan Zâhir Hoşkadem, Zekeriyyâ Ensârî’yi Sahrada Yaptırdığı Bir Medreseye, İlk Açıldığı Gün Müderris Tâyin Etti. İbn-i Mülakkın’ın Vefâtından Sonra, Sâbikiyye Medresesinde Fıkıh Müderrisi Oldu.

zekeriyyâ Ensârî, İlimde Akranları Arasında Yüksek Mertebeye Ulaştı. behce üzerine Yapti?i Şerhi, Hocasinin Yaninda Elli Yedi Defâ Okudu. Vaktini Ders Okutmak, Kitap Mütâlaa Etmek, Fetvâ Vermek, Eser Yazmak, Kâdılık Ve Mühim Vazifelerle Meşgûl Olmak Sûretiyle Geçirdi. Faydasız İşlerle Hiç Meşgûl Olmazdı. Vakar Sâhibiydi.

hadîs, Fıkıh, Tefsîr Gibi Naklî İlimlerde Ve Aklî İlimlerde Derin Âlim Olan Zekeriyyâ Ensârî, Tasavvuf Yolunda Yüksek Bir Velî Oldu. İlmi Ve Güzel Ahlâkıyla İnsanlara Faydalı Olmaya Başladı. Bu Yüzden Her Beldeden İlim Tâlipleri, Ders Almak İçin Onun Yanına Geldiler. Allahü Teâlâ Onun Ömrünü Uzun Eyledi. Zekeriyyâ Ensârî’ye, Talebelerinin Ve Onların Talebelerinin Şeyhülislâm Olduğunu Görmek Nasîb Oldu. Zekeriyyâ Ensârî’den İlim Öğrenmiş Olan Büyük Âlimlerden Bâzıları Şunlardır: Cemâlüddîn Abdullah Sûfî, Nûreddîn Mahallî, İmâm Meclî, Fakih Ümeyre Berlisî, Kemâlüddîn İbni Hamza Dımeşkî, Behâuddîn Fâsî, Haleb Bölgesi Müftîsi Bedrüddîn İbni Süyûfî, Şihâbüddîn Hımsî, Bedreddîn Alâî El-hanefî, Şemsüddîn Şiblî, Abdülvehhâb-ı Şa’rânî, Şihâbüddîn Remlî, Şemsüddîn Remlî, Şihâbüddîn İbni Hacer Heytemî, Sâlih Cemâlüddîn Yûsuf, Şemsüddîn Hatîb Şirbînî El-mısrî, Allâme Nûreddîn Nesefî El-mısrî Ve Başka Birçok Âlim.

insanlara İslâmiyetin Emir Ve Yasaklarını Anlatıp Onların Dünyâda Ve Âhirette Saâdete, Kurtuluşa Kavuşmaları İçin Çalışan Zekeriyyâ Ensârî Hazretleri, Herkesle İyi Geçinip Hizmet Etti.

kâdı’l-kudât Olmadan Önce Günlük Kazanci Üç Bin Dirhemdi. Çok Kiymetli Kitaplar Topladi. Sohbetlerinden Ve Sözlerinden Çok İstifâde Edildi. Gece-gündüz İlim Ve Amelle Meşgûl Oldu. Yaşi Çok İlerlemiş Olmasina Ra?men sahîh-i Buhârî’yi Şerh Edip, Daha Önce Yapilmiş Olan On Şerhi De, Kendi Yazdi?i Şerhde Topladi. beydâvî Tefsîri’ne Hâşiye Yazdı. Okudukları Kitaplardan Güzel Ve Mühim Mevzûları Yazıp Getirenlere Mükâfât Verirdi. Zekeriyyâ Ensârî Çok Hayır Yapardı. Kendisinden Yaşça Ve İlimce Küçük Birisi Ona Emr-i Mârûfta Bulunsa Hemen Kabûl Ederdi. Ömrünü Aslâ Zâyi Etmedi. Her Fazîlet Sâhibi Kimseyi Hased Eden Olduğu Gibi, Onu Da Hased Edenler Vardı. Zekeriyyâ Ensârî’nin, Sâlih Ve Velî Bir Zât Olarak Şöhret Bulması, Sultan Hoşkadem Zamânında Olmuştur. Bir Gün Sultan, Zekeriyyâ Ensârî'yi Ziyâret Etti. Bundan Sonra Herkes Zekeriyyâ Ensârî’yi Ziyârete Koştu Ve Onun Şöhreti Her Tarafa Yayıldı.

sultan Kayıtbay, Zekeriyyâ Ensârî’yi Kâdı’l-kudât Yapmak İstedi. O, Bu Görevi Kabûl Etmedi. Lâkin Fazla ısrarlara Dayanamayarak, İstemeye İstemeye Kabûl Etti. Bir Süre Sonra Sultânın Yaptığı Bir Haksızlığı, Açıkça Söylediği Ve Bundan Menettiği İçin Bu Vazifeden Alındı. Zekeriyyâ Ensârî, Kâdı'l-kudât Olduğu İçin Çok Üzülürdü. Abdülvehhâb-ı Şa’rânî Bu Durumu Şöyle Anlattı: Bir Gün Bana, Zekeriyyâ Ensârî; “hatâ Ettim.” Dedi. Ben Nede Hatâ Ettiğini Sorunca; “kâdılığı Kabûl Etmekde. Çünkü Ben Daha Önce Herkesin Gözünden Uzak, Kendi Hâlimde Yaşıyordum." Dedi. Bunun Üzerine Ben; “efendi! Evliyâdan Olan Bir Zâttan İşittim, Şöyle Buyurmuştu: “velî Bir Zâtın Kâdılık Vazîfesine Tâyin Edilmesi, İnsanlar Arasında İyiliği, Zühdü, Verâsı, Keşf Ve Kerâmetleri Yayılınca Onun Hâlini Setreder, Onu Perdeler.” Dedim. Bunun Üzerine Zekeriyyâ Ensârî; “evlâdım! Elhamdülillah Benim Bu Husustaki Üzüntümü Hafiflettin.” Buyurdu.

avâmdan Olan Halka Vâz Ve Nasîhat Eden, İlim Okutup Talebe Yetiştirmekle Meşgûl Olan Zekeriyyâ Ensârî Hazretleri, Sultanlara Da Emr-i Mârûf Yapıp Nasîhat Etti.

sultan Gavrî’nin Yaptığı Hatâlı Bir İş Sebebiyle, Zekeriyyâ Ensârî Saraya Gitmek İçin Yola Çıktı. Bunu İşiten Sultan Gavrî Sarayın Kapılarını İyice Kapattı Ve Zincirlerle Bağlanmasını Emretti. Zekeriyyâ Ensârî Bineğine Binmiş Olarak Geldi. Elinde Bulunan Defteri Kapının Üzerinde Bulunan Zincire Vurdu. Zincir Parçalanarak Açıldı. Zekeriyyâ Ensârî Yanındakilerle Berâber Saraya Girdi. Sultâna Uzun Uzun Nasîhatta Bulundu. Sultan Yaptıklarına Pişmân Olarak Tövbe Etti Ve Zekeriyyâ Ensârî’den Özür Diledi.

şöyle Anlatılır: “ömer İbni Fârid Hakkında, Yalan Yanlış Değişik Sözler Söylendiği Günlerde, Sultan Bu Hususta Âlimlerin Görüşlerini Kendisine Bildirmelerini İstedi. Zekeriyyâ Ensârî O Sırada Görüştüğü İstanbullu Şeyh Muhammed’e Şöyle Dedi: “tasavvuf Büyüklerinin Lehinde Yaz. Onlara Yardımcı Ol. Tasavvuf Büyüklerinin Söyledikleri Kelimelerin, Tasavvuf İlminde Kullandıkları Mânâları Tadarak Bilen Kimsenin, Onların Şânına Yakışmayacak Şekilde Konuşmaları Câiz Değildir. Çünkü Velîlik Dâiresi, Keşf Ve Kerâmet Üzerine Kurulduğu İçin, Akıl Sâhasının Ötesindedir.”

ibn-i Hacer-i Heytemî, Onun Hakkında Mu’cem Adlı Eserinde Şöyle Yazmaktadır: “zekeriyyâ Ensârî İlmi İle Amel Eden, Peygamberimize Vâris Ve Kendisinden Rivâyette Bulunduğum, İstifâde Ettiğim Âlimlerin En Büyüklerindendir. Zekeriyyâ Ensârî, Allahü Teâlânın İnsanlara Bir Lütfudur. Şâfiî Mezhebinin En Büyük Âlimlerinden Olup, Ortaya Çıkan Müşkilleri En İyi Şekilde Hâllederdi. O, Zamânının, Kendisine Mürâcaat Edilme Husûsunda Bir Tânesi İdi. Asrında, Gerek Şifâhî, Gerek Bir Vâsıta İle Ondan İlim Almayan Hiç Kimse Yoktur. Onun Talebeleri Çoktu.”

zekeriyyâ Ensârî Hazretleri Çok Heybetliydi. Yaşı Yüze Yaklaştığı Hâlde Çok Namaz Kılardı. “hasta Bile Olsam Nefsimi Tenbelliğe Alıştırmam.” Derdi. Birisi Zekeriyyâ Ensârî’ye Bir Mevzû Anlatırken, Lüzumsuz Yere Uzattığı Zaman; “acele Et, Vaktimi Zâyi Ediyorsun.” Derdi. Devamlı Allahü Teâlânın Zikri İle Meşgûl Olurdu. Bir Ekmeğin Üçte Birinden Fazla Yemezdi. Sâdece Sa’îd-üs-sü’adâ Dergâhında Pişen Ekmekten Yerdi. “orayı Yaptıran Sultan Sâlih Olduğu İçin, Orasının Ekmeğini Yiyorum” Derdi. Çok Sadaka Verir Ve Sadakayı Gizli Vermeye Çok Dikkat Ederdi. Bu Yüzden Herkes Onun Az Sadaka Verdiğini Sanırdı. Gözlerine Hastalık Gelip Kapandıktan Sonra, Birisi Ondan Bir Şey İstemeye Geldiği Zaman, Yanında Kimse Olup Olmadığını Sorar, Yanında Kimse Yoksa Sadaka Verirdi.

abdülvehhâb-ı Şa’rânî Şöyle Anlatır: “bir Gün Şerîflerden Bir Zât Zekeriyyâ Ensârî’ye Geldi Ve Ona; “ey Efendim! Başımdan Sarığımı Çaldılar. Bana Sarık Parası Ver.” Dedi. Zekeriyyâ Ensârî Ona Çok Az Para Verdi. Şerîf Zât Bu Parayı Almadı Ve Çıkıp Gitti. Ben, Zekeriyyâ Ensârî’ye; “bu Para Bir Sarık Almaya Yeterli Değildi.” Dedim. Zekeriyyâ Ensârî; “o, Kalabalık Bir Mecliste İken Gelip Benden İstekte Bulundu. Allahü Teâlâ Sadakalarımı Gizli Vermemi Bana Mâlûm Etti. Bunu Kimseye Söylemem Ve Belli Etmem. Şâyet Bu Şerîf Bana Kimsenin Olmadığı Bir Vakitte Gelmiş Olsaydı, Dedesi Resûl-i Ekremin Sallallahü Aleyhi Ve Sellem Hatırı İçin, Sarık Parasıyla Birlikte Fazladan Para Da Verirdim.” Buyurdu. Ben Olaydan Sonra Fakir Şerîf İle Bir Yerde Karşılaştım. Zekeriyyâ Ensârî’nin Söylediklerini Ona Söyledim. Bunun Üzerine O Şerîf; “şeyhülislâm Zekeriyyâ Hazretleri Geceleyin Bana Bir Sarık Gönderdi, İşte O Da Şimdi Başımdadır.” Dedi.

abdülvehhâb-ı Şa’rânî Yine Şöyle Anlatır: “şeyhülislâm Zekeriyyâ İle Birlikte Kitap Okurken, Bâzan Başına Bir Ağrı Gelirdi. O Zaman Gözlerini Kapatıp Şöyle Derdi: “ilimle Şifâ Bulmaya Niyet Ettim.” Gözünü Açar, Başındaki Ağrı Ve Sızı Derhal Geçerdi. Bana Da Bu Duâyı Okumamı Tenbihledi. Ben De Başım Ağrıdığı Zaman; “ilimle Şifâ Bulmaya Niyet Ettim.” Deyince, Ânında Başımın Ağrısı Geçerdi.

zekeriyyâ Ensârî’nin Bir Şiirinin Tercümesi Şöyledir: “ilâhî! Günahım Çok. Senin Kapından Başka Gidecek Kapım Yok. İlâhî! Ben Günahkâr Kulunum, Ne İlmim Var, Ne Amelim. Senden Başka Yardımcım Yok. İlâhî! Hatâlarımı Azaltmam İçin Bana Yardım Eyle. İlâhî! Ben Hatâ Ve Kusurlarımdan Dolayı Senden Çok Hayâ Ediyorum. İlâhî! Günahlarım Yedi Deryâ Gibi Pekçoktur. Fakat Senin Affın Yanında Onlar Azıcık Bir Damla Gibi Kalır. İlâhî! Eğer Senin Affının Genişliğine Ve Kerîm Olduğuna Dâir Ümîdim Olmasaydı, Benden Meydana Gelen Hiçbir Hatâya Sabır Ve Tahammül Edemezdim. İlâhî, Hâşimî Kabîlesinden Olan Habîbin Muhammed Aleyhisselâmın Hürmeti İçin, Beni Azâbından Kurtar! Çünkü Ben Senin Azâbından Çok Korkuyorum. Lütfunla Ve Güzel Affın İle Bana Muâmele Eyle. Son Nefeste Bana Lütuf Ve İhsân Eyle.”

zekeriyyâ Ensârî Çeşitli Zamanlardaki Sohbetleri Sırasında Buyurdu Ki: “hayâ İki Çeşittir: Dînî Hayâ, Allahü Teâlânın Yapılmasını Yasakladığı Şeyleri Yapmaktan Duyulan Hayâ Utançtır. Tabiî Veya Nefsî Hayâ İse, Yapılıp Yapılmamasında Kişinin Kendi Reyine Bırakılan Hususlardır. Meselâ Kişinin Kendisine Yakışmayan Elbise İle Sokağa Çıkması, Şahsî Ve Nefsî Arzûlara Dayanan Hayâ, Bir Çeşit Utanç Duygusudur.”

“kelimenin Yerini Hakkıyla Vermeden, O Kelimeyi Kullanmamalısınız. Zîrâ Söz, Yayından Çıkan Bir Oka Benzer. İnsandan Yerinde Olmayan Bir Söz Çıkarsa, İnsan Ona Mahkûm, Söz İnsana Hâkim Olur.”

“ey İnsan! Dilini Tut Ve Ona Kement Vur. Seni Sokmasin. Çünkü O Bir Yilandir. Kabir, Kendi Dillerinin Kurbanlariyla Doludur. Bu Kurbanlar Öyle Kimselerdi Ki, Babayi?itler Bile Kendileriyle Karşilaşmaktan Çekinirlerdi.”

“evliyânın Sohbetlerine Katılmayan Ve Gitmeyen Bir Fıkıh Âlimi, Yenen Katıksız Ekmeğe Benzer.”

“beni Kınayan Bir Kimse, Benim Tattığım Zevki Ve Aşkı Tatmış Olsaydı, Benimle Birlikte Âşık Olurdu. Ne Yazık Ki, Benim Tattığımı Tatmamıştır.”

oğluna Nasîhat Ederken De Buyurdu Ki:

“ey Oğlum! Şunu Bil Ki, Eski Sâlih Kişiler Açlık Yoluyla Dillerine Hâkim Olurlardı. Şimdi Evliyâ Olan Fakirlerin Elinde Ve Yolunda Yetişmeyen Kimseler, Bu Yolu Da Bir Çıkmaza Soktular. Ey Evlâdım! Bu Yolu Ehlinden Öğrenmelisin.”

zekeriyyâ Ensârî Çeşitli Konulara Dâir Birçok Eser Yazdi. Bunlardan Bâzilari Şunlardir: 1) Şerhu Muhtasar-ül-müzenî, 2) Hâşiyetün Alâ Tefsîr-il-beydâvî, 3) Ed-dürer-üs-seniyye, 4) Şerhu Minhâc-ül-vusûl İlâ İlm-il-usûl, 5) Şerhu Sahîh-i Müslim.

kerâmet Ve Menkîbeleri

gören Gözler

ramazân-ı Şerîfin Son On Gününde, Zekeriyyâ Ensârî Câmi-ül-ezher’de Îtikâfta Bulunurdu. Bu Sırada Şamlı Bir Tüccar Geldi. Zekeriyyâ Ensârî’ye; “gözlerim Görmüyor, Herkes, Sen Duâ Edersen, Allahü Teâlânın Senin Duânı Kabûl Edeceğini, Senin Duân Hürmetine Gözlerimin Açılacağını Söylediler.” Dedi. Zekeriyyâ Ensârî, Allahü Teâlâya Onun Gözlerinin Görmesi İçin Duâ Etti. O Tüccara Da; “allahü Teâlâ Duâmı Kabûl Etti. Fakat Sen Buradan Ayrıldıktan Bir Süre Sonra Gözlerin Açılacak.” Dedi. Tüccar Kalmakta ısrar Edince, Zekeriyyâ Ensârî; “eğer Gözlerinin Görmesini İstiyorsan Buradan Gitmen Gerekiyor.” Dedi. Tüccar Bunun Üzerine Oradan Ayrıldı. Gazze’ye Gelince Gözleri Açıldı. Bir Mektup Yazarak Gözlerinin Açıldığını Zekeriyyâ Ensarî’ye Bildirdi. Zekeriyyâ Ensârî Ona Cevap Olarak; “eğer Mısır’a Gelirsen Tekrar Gözlerin Kapanır.” Diye Bir Mektup Yazdı. Tüccar Vefât Edinceye Kadar Kudüs’te Kaldı.”

rüyâyı Anlat

abdülvehhâb-ı Şa’rânî Şöyle Anlatti: “bir Gün Ben buhârî Şerhi'ni Mütâlaa Ediyordum. O Sirada Zekeriyyâ Ensârî; “dur! Bana Bu Gece Gördü?ün Rüyâyi Anlat Bakalim.” Dedi. Ben O Gece Rüyâmda Bir Gemide Bulunuyordum. Geminin Yelkenleri, Halatlari, Yaygilari Ve Koltukları İpektendi. İmâm-ı Şâfiî Bir Koltukta Oturuyordu. Zekeriyyâ Ensârî İse İmâm-ı Şâfiî’nin Sol Tarafında Bulunuyordu. İmâm-ı Şâfiî’nin Elini Öptüm. Gemi Yoluna Devâm Ediyordu. Gemi Nihâyet Bir Adada Durdu. Adadaki Ağaçların Meyveleri Denize Doğru Sarkmıştı. Rüyâmı Ona Anlattığım Zaman; “eğer Rüyân Doğru İse, Ben İmâm-ı Şâfiî’nin Kabrinin Yakınında Bir Yerde Defnedilirim.” Dedi. Zekeriyyâ Ensârî Vefât Ettiği Zaman Bâb-un-nasr Denilen Yerde Onun İçin Kabir Hazırlattılar Ve Oraya Götürdüler. Benim Bu Rüyâmdan Haberi Olan İki Kişi Bana Rüyân Doğru Çıkmadı Diyorlardı. Biz Bu Hâlde İken, Mısır’da Sultânın Vekili Emin Hayri Beyin Bir Habercisi Geldi.emîrin Rahatsız Olduğunu, Buraya Kadar Gelemeyeceğini, Emîrin Cenâze Namazına İştirak Edebilmesi İçin, Zekeriyyâ Ensârî’nin Cenâzesinin Remile Denilen Yere Götürülmesini Emrettiğini Söyledi. Emîrin İsteği Yerine Getirildi.cenâze Namazı Kılındıktan Sonra Emîr, Zekeriyâ Ensârî'nin Karâfe’de Defnedilmesini Emretti. Burada Necmeddîn Cenüşânî’nin Yanına Defnedildi. Defnedildiği Yer İmâm-ı Şâfiî’nin Kabrinin Yakınındaydı Ve Onun Yüzünün Karşısına Rastlıyordu.”

kaynaklar

1) Câmiu Kerâmât-il-evliyâ; C.2, S.16

2) Mu’cem-ül-müellifîn; C.4, S.182

3) Şezerât-üz-zeheb; C.8, S.134

4) Kevâkib-üs-sâire; C.1, S.196

5) Tabakât-ül-kübrâ; C.2, S.122

6) Nûr-us-sâfir; S.111

7) Keşf-üz-zünûn; C.1, S.41, 156, 372, 626, C.2, S.1030, 1232, 1542

8) Îzâh-ul-meknûn; C.1, S.101, 175, 255, C.2, .144, 177, 190

9) Ahlwardt, Verzeichniss Der Arabischen Handschriften; C.2, S.170

10) Brockelmann, Sup-2; S.117

11) İslâm Âlimleri Ansiklopedisi; C.15, S.101